De ‘de-escalatiezone’ waar Turkije, Rusland en Iran mee akkoord zijn gegaan, zou uitgebreid besproken worden in besprekingen met de Russische president Vladimir Putin tijdens zijn reis naar Ankara. Dit heeft Erdogan vermeld in een interview met Reuters toen hij in New York was voor de jaarlijkse vergadering van de Verenigde Naties.

“Volgens de overeenkomst behoudt Rusland de veiligheid buiten Idlib en Turkije zal de veiligheid in de regio van Idlib zelf waarborgen.” Aldus Erdogan. (Reuters, 21-09-2017)

De beste samenvatting van de overeenkomst in Astana tussen de drie ‘toezichthouders’ duidt aan dat: Turkije, Rusland en Iran bij de Syrische minister van Buitenlandse Zaken waren geweest, die zei dat de complete overwinning binnen handbereik was van het land en dat Damascus hoopt dat de de-escalatiezones Syrië zullen helpen om ‘de bedreigingen een halt toe te roepen’.

Tevens heeft hij gezegd in zijn toespraak aan de Verenigde Naties dat: “De bevrijding van Aleppo en Palmyra, het ontheffen van de belegering van Deir ez Zour en de eliminatie van terrorisme van grote delen in Syrië bewijzen dat de overwinning nu binnen handbereik is.”

Dit zijn precies de kernpunten uit de Astana besprekingen die tussen Turkije, Rusland en Iran naar voren zijn gekomen; het introduceren van de zogenaamde de-escalatiezones om de oppositiegroepen te beheersen, bevechten en te elimineren, zodat het Syrische regime de bovenhand kan krijgen.

De realiteit in Syrië

Sinds het begin van de Syrische revolutie heeft de Verenigde Staten als koloniale macht samen met haar bondgenoten hoofdzakelijk twee dingen gedaan. Aan de ene kant hebben zij de levensduur van het Syrische systeem in stand gehouden door Iran en de Iraanse groep uit Libanon en Rusland toestemming te geven om militair in te grijpen in Syrië, zodat zij het regime konden steunen.

Aan de andere kant heeft de VS meerdere malen geprobeerd om de Islamitische opstand de kop in te drukken, door druk uit uit te oefenen op de oppositiegroepen zodat zij zouden deelnemen aan de onderhandelingen voor een transitie naar een seculiere Syrische staat volgens het Amerikaans ontwerp. De hoofdrolspeler die door Amerika is aangesteld om deze taak te vervullen is het naburige land van Syrië, namelijk Turkije.

Aleppo

Een jaar geleden was Aleppo een van de forten van de Islamitische opstand tegen Assad gevallen in de handen van het regime. Dit gebeurde als resultaat van de samenwerking tussen de drie eerder genoemde landen. Turkije heeft haar deel uitgevoerd door de militante groeperingen, die onder haar invloed vallen, te verplaatsen van Aleppo naar het Noordelijk gebied dat grenst aan Turkije. Dit onder het mom van de ‘strijd’ tegen PYD, PKK en de groep van Baghdadi. Vervolgens hebben de Russen hun deel gedaan door bombardementen uit te voeren met gevechtsvliegtuigen en raketlanceringen in Aleppo. De Iraniërs vochten in de stad zelf samen met de troepen van het regime om de overgebleven burgers te elimineren. Zodoende is hun gewenste val van Aleppo werkelijkheid geworden, dankzij deze drie landen en Aleppo viel eenvoudig in de handen van het Syrische regime.

Deze situatie zorgde ervoor dat duizenden gedwongen waren om het belegerde Aleppo te ontvluchten en naar Idlib en diens omgeving te verkassen. De VN-vertegenwoordiger van Syrië Staffan de Mistura gaf toentertijd al een hint, dat Idlib de volgende zou zijn na Aleppo als er geen politieke overeenkomst gesloten zou worden met de Islamitische groeperingen die vechten tegen Assad.

Idlib

Vanwege al deze complotten die hebben plaatsgevonden in de afgelopen zes jaar, is de controle verschoven van de ene naar de andere partij. Waar in het begin bijna 80% van Syrië in handen was van de oppositie, is de controle tegenwoordig gedaald tot enkel Idlib en het gebied eromheen.

Een van de laatste forten voor de Moslimvechters is Idlib en haar regio. De val van Idlib zou een enorme klap beteken voor de Syrische revolutie. Het is niet verwonderlijk dat de grootste de-escalatiezones zijn gevestigd rondom Idlib en diens regio. Dit komt omdat Idlib het volgende doelwit is.

De-escalatiezones

Ten eerste, laten wij stilstaan bij de vraag; wat is een de-escalatiezone? En waarom hebben Rusland, Iran en Turkije toegezegd om deze term te gebruiken?

In het verleden, was de term ‘veiligheidszones’ voorgesteld om de massamigratie te voorkomen, door het creëren van zones waar men ‘veilig’ zou zijn en niet geforceerd was om te immigreren. Dit is echter nooit toegepast in Syrië omdat dit niet het doel zou dienen. In plaats daarvan gebruikt men de term de-escalatiezones aangezien dit beter past bij het doel van Amerika.

Het is al van begin af aan duidelijk geweest dat Amerika en haar bondgenoten Rusland, Turkije en Iran niets geven om de veiligheid van de Moslims in Syrië. Hun enige doel is om de Islamitische opstand van het Syrische volk te stoppen en het Syrische systeem intact te houden, met of zonder Assad.

De verklaring van de drie landen: Turkije, Rusland en Iran bevestigt dit, door de nadruk te leggen op het feit dat de zones zijn bedoeld om de ‘bedreigingen’ te staken. Maar de verklaring luidt ook dat de gewapende groepen die geen onderdeel zijn van het staak-het-vuren, bestreden zullen worden. Zowel in deze zones als daarbuiten.

Bovendien zullen deze de-escalatiezones bestuurd worden door de drie ‘toezichthouders’: Rusland, Turkije en Iran met hun politieke invloed en militaire aanwezigheid. Door fysieke blokkades te zetten, wachtposten en checkpoints neer te zetten rond de grenzen van de vier de-escalatiezones.

Turkije heeft bijvoorbeeld een meer directere rol in het beïnvloeden van de Idlib provincie rond de grens met Turkije en het noord-oostelijke gebied van de Latakia provincie, de westerse gebieden van Aleppo provincie en de noordelijke gebieden van de Hama provincie. Dat is de grootste zone.

Een andere de-escalatiezone is die van Damascus en tussen Homs en Hama. En de rest van de de-escalatiezones liggen in het centrale gebied en zuidelijke gebieden rond de Libanese grens. Daar kan Iran haar groep in Libanon inzetten om haar invloed in de regio te verstevigen. En aan de zuidwestelijke gebieden van Daraa en Quneitra grenzend aan de ‘Israëlische’ gecontroleerde Golan hoogtes en Jordanië.

Dit beleid van isolement zal ervoor zorgen dat de oppositietroepen gevangen blijven en niet in staat zijn om steun te krijgen van buitenaf. Dit betekent ook dat hun levenslijn is afgesneden. In tegenstelling tot het Syrische regime, samen met Rusland, Iran en de Iraanse groep, hebben zij alle benodigde middelen om vrijelijk hun troepen te bewegen tegen de relatief kleine oppositie.

Dus de de-escalatiezone heeft als doel om de verschillende oppositietroepen fysiek te isoleren van elkaar, zonder een mogelijkheid om te verenigen. Dit zal moeten leiden tot het breken van hun kracht en dwingt hen om het Amerikaanse plan te accepteren voor een seculiere Syrische staat of een totale eliminatie tegemoet zien.

Dit is een ernstig kwalijke zaak die een diepe impact zou moeten maken op de Islamitische wereld. En voornamelijk de rol die Turkije hierin speelt. Het bedriegt de Moslims met duizend en een schijnargumenten en rechtvaardigingen zoals; zij staat achter de Moslimoppositie, zij vechten tegen de Baghdadi groep, of zij vechten tegen de terroristische PYD en PKK. Maar hoe kan Turkije het volk nu nog bedriegen? Geen van deze groepen zijn aanwezig in de de-escalatiezone die onder haar controle valt.

Aboe Hoeraira heeft overgeleverd dat de Boodschapper van Allah (ﷺ) zei:

«سيَأتي علَى النَّاسِ سنواتٌ خدَّاعاتُ يصدَّقُ فيها الكاذِبُ ويُكَذَّبُ فيها الصَّادِقُ ويُؤتَمنُ فيها الخائنُ ويُخوَّنُ فيها الأمينُ وينطِقُ فيها الرُّوَيْبضةُ» قيلَ: وما الرُّوَيْبضةُ؟ قالَ: «الرَّجلُ التَّافِهُ في أمرِ العامَّةِ»

“Jaren van verraad zullen het volk overkomen, waarin de leugenaars geloofd zullen worden en de waarachtigen verworpen zullen worden. De bedrieger wordt vertrouwd en de betrouwbare wordt als een verrader beschouwd en de al-Roewaybida zullen toespraken houden.”

Er werd toen gevraagd: “Wie zijn de al-Roewaybida?”

De Profeet (ﷺ) zei: “Kleinzielige mannen met autoriteit over het gewone volk.” (Soenan ibn Maadja 4036).

Geschreven voor het Centraal Media Bureau van Hizb ut Tahrir door Okay Pala

Mediavertegenwoordiger van Hizb ut Tahrir Nederland