Afgelopen weekend waren er honderden mensen aanwezig op de Dam als steunbetuiging voor de bevolking van Afghanistan. De demonstratie was een initiatief van de Afghaans-Nederlandse jongerenbeweging “Azadi”. Verscheidene sprekers vroegen aandacht voor uiteenlopende zaken strekkend van onderwerpen over vrouwenrechten, mensenrechten en de rol van de internationale gemeenschap in Afghanistan.  

Verschillende internationale spelers zijn op het podium aangesproken met betrekking tot het verzaken van hun verantwoordelijkheid waaronder de Nederlandse regering, de Verenigde Staten en de (voormalig) Afghaanse regering. Verder werd er gedemonstreerd tegen de jarenlange aanslagen van de Taliban en hun huidige overname van het Afghaanse moederland. Deze demonstraties vonden ook plaats in een aantal andere grote Europese en Amerikaanse steden.  

Ondanks de emoties, het sterke gevoel van saamhorigheid en de wil om de situatie van Afghanistan de goede richting op te sturen ontbrak het aan een stip op de horizon. “Free Afghanistan”, “Stop killing Afghans”, “Save Afghanistan” betreffen een aantal van de leuzen die werden gedragen op borden. Ook de toespraken die werden gehouden beschreven vooral een toestand waar Afghanistan naar toe dient te gaan, namelijk een veilig land voor jong en oud waar vrouwen vrij kunnen bewegen, studeren en werken aan een carrière. Echter, een idee of oplossing voor het huidig probleem ontbrak.  

Verder werd er een petitie uitgedeeld aan een aantal bij het protest aanwezige Kamerleden. Deze riep op Afghanistan te erkennen als een onveilig land, de in Kabul achtergebleven mensen die met de Nederlandse overheid samenwerken alsnog te evacueren, uitzettingen van Afghanen voor “onbepaalde tijd” te stoppen en in het Griekse vluchtelingenkamp Moria gestrande Afghanen te helpen. Dit betreffen punten die puur kijken naar de korte termijn en enkel gericht zijn op een klein aantal individuen, met name de “Nederlandse” Afghanen en niet Afghanistan in zijn geheel.  

De complexiteit van de situatie in Afghanistan maakt het er niet makkelijk op om goede structurele oplossingen te bedenken en aan te dragen, vooral ook als er reactionair wordt opgetreden bij de escalatie van de situatie daar. De geschiedenis van Afghanistan en haar strijd tegen buitenlandse indringers is niet enkel beperkt tot de laatste 20 jaar. Sinds de jaren ‘70 is het een strijdveld geweest waar meerdere botsingen van beschavingen hebben plaatsgevonden. Afghanistan betreft een van de gebieden in de wereld waar er sprake is geweest van een hevig getouwtrek tussen de seculieren, communisten en de moslims. Het is dus als groepering niet genoeg om reactionair te reageren op de meest recente gebeurtenissen. Het is van belang de situatie van de afgelopen halve eeuw goed te bestuderen, na te gaan wat de wortel van het probleem is en niet enkel te focussen op problemen die voorvloeien hieruit.  

De analyse van de situatie dient te leiden tot het formuleren van een concreet idee voor de verbetering van de situatie van onze Afghaanse broeders en zusters. Het dient in acht te nemen dat zij onderdeel zijn van een door landsgrenzen verdeelde Islamitische maatschappij. De methode om voor wederopleving in Afghanistan en de rest van de Islamitische wereld te zorgen dient uitgekristalliseerd te worden. Deze beweging dient gedragen te worden door verlichte denkers en er dient een juiste ideologische band te bestaan tussen de dragers van deze methode. Net zoals de situatie in Palestina, Syrië en Oost-Turkestan niet enkel een probleem is van de Palestijnen, Syriërs en Oeigoeren is de situatie in Afghanistan ook niet enkel een probleem voor de Afghanen. Dit is een probleem dat de gehele Islamitische Oemma aangaat.  

“De gelovigen zijn in hun onderlinge genade, liefde en vriendelijkheid als één lichaam. Wanneer een deel van het lichaam (aan ziekte)  lijdt, dan  is het  hele  lichaam betrokken  in de vorm van slapeloosheid en koorts” – Bukhari 

27 Muharram 1443 / 5 september 2021

Mediabureau Hizb ut Tahrir Nederland