In zijn toespraak ter ere van het 20 jarig jubileum van de Duitse Eenheid op zondag 3 oktober 2010, verklaarde de Duitse Bondspresident Christian Wulff, dat de islam onderdeel van Duitsland is geworden. Deze uitspraak is bij vele Duitse politici in het verkeerde keelgat geschoten waardoor een aantal de Bondspresident bekritiseren met de volgende woorden: „Als de Bondspresident de Islam met het Christendom en Jodendom wil vergelijken, dan is dat bedrog.” Dientengevolge haastte de Duitse Bondskanselier Angela Merkel zich om de uitspraak van de Bondspresident in bescherming te nemen en in de juiste context te plaatsen, tevens met de nadruk op de joods-christelijke wortels van Duitsland, die zich gedurende honderden jaren, als niet over duizenden jaren heeft uitgebreid. De kanselier vergat niet om haar standpunt nogmaals te benadrukken en beklemtoonde, dat de soevereiniteit in Duitsland in de grondweg ligt en niet de sjaria.

We vragen ons af, wat de Duitse politici beweegt om het traditionele, joods-christelijke erfgoed te noemen en de diepe wortels in Europa te benadrukken?

Bedoelen ze dat de moderne Duitse intellectuele cultuur een resultaat is van de joods-christelijke “Verlichting”?

Hoe kan het toch mogelijk zijn, dat iedereen weet, dat de verlichtingsbewegingen de basis zijn van de joods-christelijke religieuze ideeën van de hedendaagse moderne samenleving? Heeft het westen niet haar renaissance bereikt nadat zij zich van het christelijk denken heeft bevrijd?

Of bedoelen de Duitse politici, dat de gezamenlijke band tussen Joden en Christenen een levensband is, dat meer dan honderd, dan wel niet duizend jaar belicht.
Hoe kan iemand zoiets claimen, daar het algemeen bekend is, dat de relatie tussen Joden en Christenen in de geschiedenis niet slechter kan zijn? Zo waren de Joden honderden jarenlang, dan wel niet duizend jaar lang blootgesteld aan uitzetting, deportatie en moord. Alleen de Jodenvervolging is ingesteld als zwarte bladzijde in de Europese geschiedenis.

Of wil men met deze verklaring iets aantonen, dat Duitsland achter de erkenning van het joods-christelijke geloof zit.
Ook deze verklaring is onjuist, daar uit alles blijkt, dat Duitsland een seculier fundament heeft, dat de staat van religie scheidt.

Als het niet gaat om enkel de Duitse identiteit onder het mom van de joods-christelijke tradities duidelijk te maken, wat is dan de bedoeling van de plicht tot integratie en loyaliteit aan Duitsland? Betekent dit, dat de Duitse politici loyaliteit tegenover de joods-christelijke cultuur van de moslims verwacht? Moeten de moslims hun Islamitische identiteit opgeven en hier tegenoverstaand de “Duitse identiteit”, dat wil zeggen de joods-christelijke tradities, accepteren?
Het is niet onze bedoeling dat de Islam een deel van Duitsland en een deel van haar cultuur en identiteit is. Deze vraag willen we zeker niet bespreken. Echter hier gaat het niet over het integreren van islam in de culturele structuur van Duitsland en ook niet om de integratie van de moslims in de Duitse maatschappij, waarin zij haar eigen geloofsovertuiging opgeven en de Duitse joods-christelijke identiteit moeten aannemen. Het gaat er veeleer om dat men in het westen beweert, dat de westerse cultuur en ideeën gevestigd zijn op basis van tolerantie en vrijheid. Nog steeds wil men anderen enkel dan accepteren, wanneer men is geworden zoals zichzelf.

Het probleem ligt dan ook niet in de Islam, noch bij de moslims, noch bij de benadering van de Islam als onderdeel van de westerse cultuur of de benadering van de moslims als onderdeel van de westerse maatschappij. Het daadwerkelijke probleem ligt veeleer in het onvermogen van de seculiere kapitalistische ideologie en het toegepaste democratische model, wat zich hiermee van deze ideologie onderscheid, om het te accepteren.
De wereld zal snel het ideale model van de Islam leren kennen, zoals het in het toekomstige Kalifaat zal manifesteren. Daar wordt het de Christenen, Joden of Boeddhisten niet voorgeschreven hun cultuur en geloofsovertuiging op te geven om in de Islamitische Staat te kunnen leven. In plaats daarvan mag hij daar leven en zijn geloof behouden, zonder dat iedereen hen onder voorwaarden tot integratie dwingt en dit moet opgeven. De boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd:

“إنه من كان على يهودية أو نصرانية فإنه لا يفتن عنها”.

„Wie het Jodendom of het Christendom volgt, mogen in geen geval onder dwang hiervan afkeren.”
In de Islamitische staat accepteer ik ook de ander zoals hij is. In de democratische staat daarentegen accepteer ik de ander enkel onder de voorwaarde, dat hij wordt zoals ik.

D.I. Shaker Assem
Lidvertegenwoordiger van Hizb ut Tahrir in het Duitstalige spraakgebied (Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland)