Al geruime tijd is er een hevige discussie gaande in Nederland over de kwestie “Yunus”; een 9-jarige Turkse jongen die uit huis geplaatst is door Bureau Jeugdzorg en ondergebracht is bij lesbische pleegmoeders. Zowel van Turkse als Nederlandse kant hebben we diverse standpunten gezien en gehoord. En zoals verwacht werd is deze kwestie vandaag overgedragen aan de Turkse premier Recep Tayyip Erdoğan tijdens zijn bezoek aan Nederland. Hij pleitte dat de familie ‘heilig’ is en het onderbrengen van kinderen bij lesbische pleegouders indruist tegen de Turkse normen en waarden. Premier Mark Rutte vond het echter een kwestie en verantwoordelijkheid van Nederland en van Nederland alleen.

De kwestie, of een moslimkind in Nederland ondergebracht kan worden bij een homostel is helaas gereduceerd tot een discussie die niets of weinig te doen heeft met de kwestie zelf. Zo werd door de Nederlandse overheid beargumenteerd dat het volkomen normaal is dat een Turks kind ondergebracht wordt bij lesbische pleegmoeders, en de Turken dienen dit eenvoudigweg te accepteren. Daarnaast werd de discussie opgeworpen over de vermeende Turkse bemoeienis in Nederlandse aangelegenheden. Namelijk, heeft Turkije het recht om de belangen van de Turken die in Nederland wonen te behartigen.

Allereerst, de kwestie “Yunus” is geen Turks probleem, maar een Islamitisch probleem. Yunus kon net zo goed van Marokkaanse, Pakistaanse of Somalische komaf zijn. Wat de meerderheid van deze etniciteiten die afkomstig zijn uit al deze landen gemeen hebben, is dat zij moslims zijn en geloven in Islam en zich houden aan de normen en waarden die Islam voorschrijft. Zo is homoseksualiteit in Islam absoluut een verdorven daad; huwelijken tussen hen abnormaal en illegaal; en het opvoeden van een moslimkind door een homostel, ongehoord en verwerpelijk. Dit is de visie van Islam en tevens de mening van hen die Islam volgen. Of men het hier nu mee eens is of niet, dit is waar de moslims, ook in Nederland, met diepe overtuiging voor staan en in geloven.

Nu wanneer de Nederlandse staat de ouders en het kind dwingt om het kind onder te brengen in een gezinsomgeving die haaks staat tegen de eigen identiteit. In dit geval de Islam, wordt hiermee dan niet met andere woorden de identiteit onder dwang en kracht van hen afgenomen? Als dit gedaan wordt in de naam van de vrijheid van de liberale democratie, waar blijft dan de vrijheid van de ouders die hun kroost willen opvoeden volgens hun eigen identiteit? Hoe gaan we dit dan noemen, vrijheid of regelrechte onderdrukking en dwang? Ik vraag me oprecht af wat de reactie zal zijn van praktiserende Christelijke gezinnen die hun kinderen af moeten staan aan een moslimgezin of een atheïstisch gezin die hen natuurlijkerwijs hun eigen normen en waarden zullen bijbrengen? Zou de Nederlandse staat dan ook zo gereageerd hebben?

De kwestie “Yunus” heeft niets van doen met de normen en waarden van Turkije, noch heeft het te maken met de verantwoordelijkheid van Nederland. Het heeft echter alles te maken met de normen en waarden van Islam en de intolerantie van Nederland jegens Islam en de moslims.