Woensdagmiddag werden we even terug geslingerd naar het jaar 2011, toen de mediaberichtgeving in Noorwegen direct na de terreuractie in Utøya de vingers wees richting de Moslims, zonder enig bewijs, zo bleek later. Dit keer ging het om de aanslag op het hoofdkantoor van het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo, met twaalf doden tot gevolg.

Veel is er in de tussentijd niet veranderd in de berichtgeving, want ook dit keer werd zonder bewijs en gedegen onderzoek de suggestie opgewekt dat Moslims achter de aanslag zouden zitten. Dit was alvorens de video-opnames bekend werden gemaakt waarin een van de daders in het Arabisch leuzen riep. Hiermee werd deze gebeurtenis direct “Islam gebrandmerkt,” als ware het een Gods zegen voor sommigen om het diep gekoesterde, bevestigd te zien worden, om het vervolgens als brandhout te gebruiken en de voortdurende anti-Islam retoriek nog verder aan te wakkeren.

Al snel had men ook drie namen en foto´s van de vermoedelijke daders, omdat een van de daders vreemd genoeg zijn ID zou zijn verloren in de vluchtauto. Eveneens kon men met slechts een ID drie verschillende verdachten aanwijzen. En zo bleek de onmogelijkheid ervan achteraf toen bleek dat een van de verdachten, een 18-jarige man, gewoon op school zat tijdens het incident. Geloofwaardig of niet, Islamitisch gemotiveerd of niet. Daar zullen we nooit meer achter komen, omdat de verdachten allemaal zijn doodgeschoten door de Franse antiterreureenheid.

Een gewelddadige daad heeft zich voltrokken met alle negatieve consequenties van dien voor zowel de niet-Moslims als de Moslimgemeenschap in Europa. Daar moeten we het mee doen. De vraag echter, die hier gesteld dient te worden is niet of de daders Moslims zijn en Islamitische motieven hadden, maar waarom het verschil uitmaakt of de daders Moslim zijn of niet-Moslim?

Zonder de aanslag op Charlie Hebdo te bagatelliseren, laten we even kijken naar de aanslag in Noorwegen en de reactie van de media, politici en de eventuele maatregelen die zijn getroffen om het te beschrijden en te voorkomen. De aanslag op nota bene een regeringsgebouw in Noorwegen door Anders Behring Breivik kostte 8 mensen het leven. Vervolgens werden er 69 onschuldige tieners genadeloos doodgeschoten in het zomerkamp.

Ieder weldenkend mens kan niet anders dan toegeven dat dit vele malen erger en ingrijpender is. Dit om een tal van redenen; dat het dodenaantal bijna 7 keer hoger ligt dan in Parijs; de meesten onschuldige tieners waren terwijl Charlie Hebdo bekend stond om haar provocatie en het bewust opzoeken van confrontatie. En belangrijker nog, het Westen kent de consequentie van rechts nationalisme en discriminatie van andersdenkenden nog al te goed. En weet waartoe zij in staat is, gezien haar bloedige geschiedenis.

Waarom wordt een aanslag op onschuldige kinderen door een persoon die gelooft in een ideologie van haat en discriminatie, die een levensechte bedreiging heeft gevormd voor Europa niet gezien als een reële bedreiging voor de samenleving en worden er geen extra maatregelen getroffen? Maar schreeuwt men moord en brand als de daders mogelijk Moslim zijn? Denkt men dat de ideologie die een minderheid aanhangt een groter gevaar vormt voor de samenleving dan het potentiële monster van de WO II?

Of is het niet de minderheid van Moslims in Frankrijk waar men zo angstvallig over doet, maar de overgrote meerderheid in de Moslimlanden die men al decennialang heeft gekoloniseerd en nog steeds koloniseert? Of is het omdat zij de dictators aan de macht heeft geholpen om de Moslims letterlijk de kop in te drukken zoals in o.a. Algerije en Libië? Of omdat zij jarenlang hun rijkdommen geplunderd heeft in onder meer Mali en Centraal-Afrika? Of is het door hun militaire bijdrage aan andere Westerse coalities in de Moslimlanden? Is Frankrijk bang voor de misdaden die zij heeft begaan welke nu als een boemerang terugkeren?

Ik denk dat de werkelijke reden hierachter gezocht dient te worden, want de loze oorlogsretoriek van politici, opiniemakers en media dat het niet een aanslag is op cartoonisten, maar een aanslag op alle belangrijke waarden waar het Westen en haar burgers voor staan, namelijk de vrijheid van meningsuiting, heeft geen enkele waarde en betekenis om drie redenen.

• De voorstanders van de vrijheid van meningsuiting beschouwen dit als een recht om onrecht en wandaden in de samenleving en politiek aan het licht te brengen en te bekritiseren, met als doel om door argumentatie een beter begrip en verstandhouding te krijgen om het samenleven te bevorderen. Echter, met de beledigende cartoons worden geen argumenten aangedragen noch wordt het samenleven bevorderd. Het creëert enkel vijandschap en haat tussen verschillende groepen in de samenleving, en schiet hiermee haar doel voorbij.

• De vrijheid van meningsuiting en expressie wordt selectief gebruikt. De Moslima’s mogen in het openbaar niet volgens hun klederdracht rondlopen en het recht op educatie en het vervullen van openbare functies wordt hen ontnomen. Het in het openbaar dragen van de gezichtsbedekkende sluier is wettelijk verboden en er staat een boete op. Zelfs toen bijna de gehele Moslimwereld op zijn kop stond en eiste dat Charlie Hebdo de beledigende cartoons zou verwijderen, was zij standvastig en compromisloos. Maar toen een van hun cartoonisten; Maurice Sinet iets over de joodse schoondochter van voormalig president Nicolas Sarkozy publiceerde, werd hij ontslagen omdat hij weigerde zijn excuses aan te bieden.

• Hoe paradoxaal het ook moge klinken, de vrijheid van meningsuiting die beschouwd wordt als een grondrecht, wordt zelfs ingezet om andersdenkenden (die denken buiten de kaders van de liberale democratie), de mond te snoeren middels preventief en repressief beleid. En dat zij met harde hand aangepakt dienen te worden en desnoods, zoals de burgemeester van Rotterdam het zo typisch formuleerde “op te rotten.”

Dit laat zien dat de voorstanders van de vrijheid van meningsuiting niet eens overtuigd zijn van het idee, en dat het enkel gebruikt wordt om de eigen agenda te dienen om de Moslims monddood te maken.

Tot slot

Wij Moslims zijn de “Natie van Mohammed (saw)”. Wij geloven in hem, wij houden van hem, wij volgen hem en zullen te allen tijde opkomen voor zijn eer. Daar kan de zogenaamde vrijheid van meningsuiting of wat dan ook ons geen millimeter van doen verleiden.