Vraag:De Afghaanse oorlog heeft reeds tien jaar geduurd, echter Amerika blijft verzonken in een moeras. Obama beloofde om van de Afghaanse oorlog een prioriteit te maken en beschuldigde de regering Bush van het verwaarlozen van de echte oorlog. Sinds Obama aan de macht kwam en de ontwikkeling van zijn strategie tegen terrorisme in Afghanistan, lijkt Amerika in tegenspraak met zichzelf in deze strategie.
Aan de ene kant verhoogt Amerika haar aanwezigheid daar, maar vervolgens zegt zij dat deze verhoging teruggetrokken zal worden in de zomer van 2011, wat afbreuk doet aan die strategie. Veel ambtenaren, met inbegrip van generaal Petraeus, beweren dat de strategie niet effectief is. Bovendien zijn er nieuwsberichten, waarin wordt gesteld dat er een conflict heerst tussen het Ministerie van Buitenlandse Zaken en het leger.
1. Wat is het belang van Amerika in Afghanistan, ondanks het zinken in dit moeras?
2. Bestaat er in de realiteit wel een verschil tussen de visie van de vorige Republikeinse regering en de huidige Democratische regering?
3. Is Obama serieus in zijn plan om uit Afghanistan terug te trekken, ondanks de onenigheid tussen hem en de legerbevelhebbers?
4. Zal er een rol zijn voor de buurlanden, met name in het licht van Europa’s “verveling” met deze oorlog en haar plannen voor terugtrekking? Wat wordt verwacht in dit opzicht?
Antwoord:
1 – Laten we beginnen met een aantal visies over deze regio van Amerikaanse politieke analisten. Deze regio maakt deel uit van de historische regio van Eurazië, dat zich uitstrekt vanaf Oost-Azië door Centraal Azië heen alsmede haar omliggende regio’s en het behelst Europa zelf.
In de woorden van Zbigniew Brzezinski: “Eurazië is de thuisbasis van de meeste van ‘s werelds politiek assertieve en dynamische staten. Alle historische pretendenten om mondiale kracht zijn ontstaan in Eurazië. ’s Werelds meest bevolkte aspiranten naar de regionale hegemonie, China en India, zijn in Eurazië, net als alle potentiële politieke of economische uitdagers van de Amerikaanse leiderschap.
Na de Verenigde Staten, zijn de zes volgende grootste economieën en de militaire besteders daar, net als op één na alle openlijke kernmachten van de wereld, en alle op één na van de geheime (kernmachten). Eurazië is goed voor 75 procent van de wereldbevolking, 60 procent van het BNP, en 75 procent van ‘s werelds energiebronnen. Collectief, overschaduwt de potentiële macht van Eurazië zelfs die van Amerika. Een macht die Eurazië domineert zou een beslissende invloed uitoefenen op twee derde van de economisch meest productieve regio’s van de wereld, West-Europa en Oost-Azië … bijna automatisch controle hebbend over het Midden-Oosten en Afrika. Wat er zal gebeuren met de verdeling van de macht op de Euraziatische landmassa, zal van doorslaggevend belang zijn voor Amerika’s wereldwijde leiderschap en historische erfenis. “[Een geostrategie voor Eurazië, Buitenlandse Zaken, september / oktober 1997]
George Friedman zei in zijn boek; “De VS heeft het uiteindelijke doel gehad van het voorkomen van het ontstaan van een grote macht in Eurazië. De paradox is echter als volgt – de doelen van deze interventies waren nooit om iets te bereiken – ongeacht wat de politieke retoriek zou hebben gezegd – maar om iets te voorkomen. De Verenigde Staten wilde stabiliteit voorkomen in gebieden waar een andere macht zou kunnen voortkomen. Haar doel was niet om te stabiliseren, maar om te destabiliseren en dit verklaart hoe de Verenigde Staten heeft gereageerd op de Islamitische aardbeving. Het wilde voorkomen dat een grote en machtige Islamitische Staat zou ontstaan. De retoriek terzijde, hebben de Verenigde Staten geen overheersend belang bij vrede in Eurazië. De Verenigde Staten hebben eveneens geen belang bij het regelrecht winnen van de oorlog… het doel van deze conflicten is simpelweg om een macht te blokkeren of om de regio te destabiliseren, niet om orde op te leggen.” [De komende 100 jaar, een prognose voor de 21ste eeuw, 2009]
2 – Het gebied dat het centrale deel van Eurazië vormt is Centraal-Azië, Afghanistan, Pakistan en West-Iran. Daarom is het geen verrassing om te ontdekken dat opeenvolgende Amerikaanse regeringen, ongeacht hun ideologische neigingen (Neo-conservatisme of Realisme), erop gefocust zijn Afghanistan en Pakistan te gebruiken om de Amerikaanse macht te projecteren en de Amerikaanse hegemonie te verankeren in de regio. Inderdaad, de herinnering van het gebruik maken van Afghanistan en Pakistan om zo de Sovjet Unie te verslaan staat vers in het geheugen van de Amerikaanse politici. In een recent interview heeft Brzezinski toegegeven dat Afghanistan in de jaren ‘80 de strijd van de supermachten was over Eurazië [Russia Today, 26 september 2010]. Dus door Afghanistan binnen te vallen, na de dubieuze gebeurtenissen van 11 september 2001, tracht Amerika haar strategische doelstellingen te behalen, welke zijn:
1. Voorkomen van de Russische en Chinese overheersing van Eurazië;
2. Voorkomen van de opkomst van de Kalifaat Staat;
3. Controle over de koolwaterstof middelen van de Kaspische Zee en het Midden-Oosten;
4. Controle over de veiligheid en de doorvoer van koolwaterstoffen vanuit de Kaspische Zee en het Midden-Oosten;
Er is geen onenigheid tussen Republikeinen en Democraten of tussen Neo-conservatieven en Realisten over de volgende doelstellingen: de invasie van Afghanistan, Amerika’s langdurige militaire aanwezigheid in het land of de Amerika’s exploitatie van Afghanistan om de omliggende landen te destabiliseren – met name de voormalige Sovjet-Unie Staten. Het geschil is echter geconcentreerd op de operationele doelstellingen, namelijk Amerika’s vermogen om deze strategische doelen te bereiken in de nabije toekomst. Centraal hierbij staat de grootte van de militaire aanwezigheid van Amerika en de aard van de bezetting. Tijdens de regeringsperiode van Bush, was zijn regering volledig in beslag genomen door de gebeurtenissen in Irak, en dit stelde de Taliban in staat te hergroeperen en om opnieuw op te staan. Het was pas bij Obama’s aantreden tot het presidentschap, dat Obama de operationele strategie in Afghanistan begon te herzien en mechanismen ging onderzoeken om het Pushtun verzet neer te slaan. Na opeenvolgende herzieningen, heeft Obama zich gevestigd op de volgende operationele doelstellingen:
a. Vergroting van de capaciteit van de Afghaanse regering om haar gezag te vestigen over het land. Dit betekent de opbouw van de Afghaanse veiligheidstroepen, politie en het leger, de benoeming van bekwame en loyale gouverneurs en het minimaliseren van de corruptie in de Afghaanse regering;
b. Vernietigen van al-Qaida en elementen onder de Pushtun die zich tegen de Amerikaanse bezetting verzetten;
c. Aanmoedigen van gematigde Taliban strijders om te deserteren en zich te voegen bij de centrale overheid;
d. De hulp van Iran, India, Rusland, China en andere landen inroepen om de VS bij te staan in het oplossen van Afghanistan’s probleem in een regionale context;
3- Ook deze operationele doelen, in vergelijking met wat de regering-Bush had uitgesproken, verschillen alleen in de kleinste details. Niettemin, de grootste verschillen tussen Obama en Bush vonden plaats bij de methoden van het leveren van deze operationele doelen, met andere woorden; wat moet de omvang van de militaire aanwezigheid van Amerika in Afghanistan zijn en hoe diep moet de Pakistaanse betrokkenheid in de oorlog zijn. De regering-Bush was van mening dat de operationele doelen konden worden bereikt door de omvang van de militaire aanwezigheid van Amerika te beperken en geleidelijk Pakistan te stimuleren om diep betrokken te geraken in de tribale gebieden. Obama aan de andere kant, omarmde een grotere militaire aanwezigheid, dat wil zeggen; meer Amerikaanse soldaten op de grond in Afghanistan en Pakistan dwingen om een actieve rol te spelen bij het nastreven van de oorlog in de tribale gebieden. Bovendien maakte Obama een belofte aan het Amerikaanse electoraat om de grootte van de Amerikaanse troepenmacht in Afghanistan tegen 2012 te verminderen.
Dus op 1 december 2009, kondigde Obama aan; “De 30.000 extra troepen, die ik vanavond aankondig zullen in het eerste deel van 2010 aantreden – het snelste tempo mogelijk – zodat zij zich kunnen richten op de opstand en belangrijke bevolkingscentra veilig kunnen stellen… Tezamen genomen, zullen deze extra Amerikaanse en internationale troepen ons in staat stellen om de overdracht van de verantwoordelijkheid aan de Afghaanse troepen te versnellen, en ons in staat stellen om in juli 2011 aan te vangen met het terugtrekken van onze troepen uit Afghanistan.” [Voice of America Online Nieuws]
De extra 30.000 Amerikaanse troepen, welke zouden arriveren in de zomer van 2010, brengen het totale aantal Amerikaanse militairen op 100.000. Het huidige totale aantal buitenlandse troepen in Afghanistan is 150.000. Dit getal omhelst de 100.000 Amerikaanse soldaten. Sinds september 2009 is het totale aantal aannemers (contractors) die beveiliging, transport en logistieke diensten verlenen op 104.100 in Afghanistan, volgens het leger. [DOD: Obama’s Afghaanse Deining Zal Sterk Afhankelijk Zijn Van Particuliere Aannemers, Justin Elliott 15 december 2009]. Daarom telt het totale aantal troepen onder het commando van de VS ongeveer 250.000 aan manschappen. Aan de Pakistaanse zijde van de Afghaanse grens in de tribale gebieden, is het aantal Pakistaanse troepen 140.000 [Generaal Kayani verhelderd de vereisten voor regionale stabiiteit, Dawn Online 2 februari 2010]. Dit betekent dat het totale aantal troepen dat tegen de Taliban vecht rond de 390.000 is.
4- De terugtrekkingsdatum heeft de verhoudingen binnen de regering van Obama verslechterd, alsmede tussen Obama en zijn leger. Simpel gezegd, is het militaire establishment tezamen met verscheidene senioren politici van mening, dat de operationele doelstellingen die door Obama zijn gesteld, niet kunnen worden bereikt met 250.000 soldaten en agressieve tijdlijnen. Het meest vooraanstaande slachtoffer van de spanningen tussen Obama en het leger, is generaal McChrystal, die door Obama werd ontheven van zijn commando. Toen hij hem onthief zei Obama, dat generaal Stanley McChrystal’s smalende opmerkingen over de administratie haar ambtenaren, gedragsvertoon was welke “de civiele controle over het leger ondermijnt, wat de kern is van ons democratisch systeem.” [Obama ontheft McChrystal van het gezag, MSNBC.com 23 juni 2010]
Zelfs na het ontslag van de McCrystal’s blijft het Pentagon twijfelen aan Obama’s Afghaanse terugtrekkingsdatum. Minister van Defensie Robert Gates, gaf geruststellingen aan generaal Petraeus, McChrystal’s vervanger. Gates benadrukte dat het voorgestelde plan “op voorwaarden gebaseerd was” en zei dat, terwijl generaal David Petraeus het eens is met President zijn totale strategie, “dat wanneer hij ter plaatse zal zijn, hij de situatie voor zichzelf zal beoordelen. En op een gegeven moment, hij aanbevelingen zal doen aan de President. En dat is wat elke militaire commandant zou moeten doen. En de president zal deze aanbevelingen verwelkomen. Maar aan het eind van de dag, is het de President die beslist of er veranderingen worden aangebracht in de strategie.” [CBS News online 24 juni 2010]
In augustus was er opnieuw een andere Amerikaanse generaal, James Conway, hoofd van het Amerikaanse Marine Korps, wie vraagtekens zette bij de terugtrekkingsdatum. Hij zei; “In sommige opzichten denken we dat het onze vijand waarschijnlijk momenteel levensonderhoud verschaft. We denken dat zij nu waarschijnlijk tegen zichzelf zeggen “in feite hebben we communicatie onderschept welke zegt ‘Hey, we hoeven het slechts zo lang vol te houden”.’”… “Eerlijk gezegd denk ik dat het een paar jaar zal duren voordat de plaatselijke omstandigheden zodanig zullen zijn dat de overdracht voor ons mogelijk is.” “[Amerikaanse generaal: Afghaanse deadline ‘geeft vijand levensonderhoud’, BBC News Online, 24 augustus 2010]
5- Maar het meest onthullende vertoon van schisma tussen Obama en het leger dook op in het boek van Bob Woodward “Obama’s Oorlogen”. Volgens Woodward’s vergadering-na-vergadering, memo-voor-memo verslag van de Afghaanse strategie herziening van 2009, vermeed de President overwinningstaal wanneer hij zijn doelstellingen beschreef.
“Dit moet een plan worden aangaande hoe wij het af zullen dragen en uit Afghanistan zullen stappen” is een quote van Obama, terwijl hij bezig was om voor de Witte Huis medewerkers zijn redenen uiteen te zetten, betreffende het toevoegen van 30.000 troepen als een korte termijn escalatie. “Alles wat wij ondernemen moet gefocust zijn op hoe wij tot het punt zullen komen waar we onze aanwezigheid kunnen verminderen. Het is in het belang van onze nationale veiligheid. Er is geen speelruimte.” De President concludeerde vanaf het begin “Ik heb twee jaar hiervoor van het publiek” en raadpleegde adviseurs voor manieren om een grote escalatie te voorkomen, stelt het boek. “Ik wil een exit strategie” smeekte hij in één vergadering. In privé verzocht hij Vice President Joseph R. Biden Jr. om zijn alternatieve strategie tegen een grote troepen opbouw te verkondigen in bijeenkomsten, en terwijl meneer Obama het uiteindelijk verwierp, stelde hij een terugtrekkingtijdschema in, want: “Ik kan niet de gehele Democratische Partij verliezen.” [Obama’s Oorlogen, Bob Woodward]
6- Het is dus duidelijk uit deze citaten dat het de primaire zorg van Obama is om een deel van de Amerikaanse militairen op tijd naar huis te halen voor de Amerikaanse algemene verkiezingen in 2012. Ondertussen is het Amerikaanse leger ervan overtuigd dat de deadline moet worden verlengd en is deze sterkt gekant tegen Obama’s terugtrekkingsplan. Het Pentagon beschouwt het als uiterst gevaarlijk voor de vervulling van haar operationele doelstellingen.
Het moet ook worden benadrukt dat Obama niet van plan is om alle Amerikaanse troepen, dat wil zeggen 100.000 soldaten terug te trekken. Volgens de Afghanistan Study Group, die onlangs een document produceerde getiteld ‘EEN NIEUWE WEG VOORWAARTS: EEN VIJF-STAPPEN BENADERING’. In deze publicatie bevelen de auteurs het volgende aan; ‘een daling tot 68.000 troepen tegen oktober 2011, en 30.000 in juli 2012. Deze stap zou de Verenigde Staten minstens $ 60 miljard tot 80 miljard dollar per jaar besparen en de plaatselijke wrok verminderen jegens onze grote en ingrijpende militaire aanwezigheid.’ Andere studies pleiten voor een vermindering van 50.000 troepen. Bijvoorbeeld in het essay: “Hoe de Afghaanse oorlog nog steeds gewonnen kan worden”. O’Hanlon, de auteur is van mening dat Obama “voor herverkiezing zal gaan met meer dan 50.000 Amerikaanse troepen nog resterend in Afghanistan.” [Buitenlandse Zaken 2010]. Dit betekent dat Amerika nog steeds een flinke militaire aanwezigheid in Afghanistan zal handhaven om haar strategische doelen op een later tijdstip na te streven.
7- Concluderend; Obama zijn aandringen op het thuisbrengen van Amerikaanse troepen op 11 juli 2011, heeft Amerika’s vermogen om haar operationele doelstellingen te bereiken ondermijnd. Met slechts 100.000 Amerikaanse troepen, strakke terugtrekkingsdeadlines en een Europa dat niet langer bereid is om nog verder soldaten bij te dragen, heeft Amerika kortgeleden, op maandag 19 oktober 2010, middels de ‘internationale contactgroep inzake Afghanistan’ een conferentie in Rome gesponsord, waarbij ongeveer 46 landen en internationale organisaties betrokken waren, onder hen de OIC (Organisation of The Islamic Conference)! Zelfs Iran heeft het voor de eerste keer bijgewoond.
Holbrooke de vertegenwoordiger van Amerika zei dat Iran in Afghanistan een rol te spelen heeft.
Het Pentagon is nu intensief gefocust op het dwingen van Pakistan om een groter aantal soldaten in de tribale gebieden te stationeren en de strijd aan te binden met de militanten die daar verblijven. Amerika moet de felle weerstand van de Pushtun aan banden leggen en nemen sommige van de Afghaanse Taliban in de Afghaanse regering op, om zo de aard van de bezetting beter verteerbaar voor de Afghanen te maken en de bedreiging voor haar militaire aanwezigheid te minimaliseren. Maar het Pakistaanse leger, bang van India en overweldigd door de overstromingscrisis, is terughoudend om extra soldaten opnieuw in te zetten.
Amerika heeft haar drone-aanvallen op de tribale gebieden verhoogd, op een wijze die provocerend is, zelfs voor haar agenten in Pakistan. Zij heeft haar aanvallen niet beperkt tot de stammen, maar heeft Pakistaanse soldaten ook aangevallen. Wat zulk een schande was voor de autoriteit dat het haar dwong om de grens met Afghanistan te sluiten, via welke de NAVO toeleveringen gaan. Al was het slecht tijdelijk om de woede van de mensen te absorberen, daarna heeft zij het opnieuw geopend.
Zelfs met duizenden Amerikaanse soldaten die naar Afghanistan gestuurd worden, zelfs met de medeplichtigheid van de heersers van Pakistan samen met de Verenigde Staten, alsmede met de toename van de drone-aanvallen, en zelfs met de Verenigde Staten haar pogingen om een snaar te raken bij de gematigde en niet-gematigde Taliban, blijft Amerika verzonken in een moeras in Afghanistan. Amerika realiseert zich dat zij niet in staat zal zijn om haar waardigheid in Afghanistan te redden, of zelfs een waardige exit te maken, tenzij zij een deel van het Afghaanse verzet voor zich kan winnen, met andere woorden; een nabootsing van het Sahwat plan van Irak binnen Afghanistan. Het lijkt erop dat zij nog niet geslaagd is in deze kwestie, dus Amerika gaat achteruit, van kwaad tot erger.
12 Dhul-Qa’dah 1431 AH
Overeenkomstig 20/10/2010
Arabisch origineel:http://www.hizb-ut-tahrir.info/info/index.php/contents/entry_10184