Vraag: Het is opmerkelijk dat er de laatste tijd een bijna voortdurende spanning is tussen de volksbeweging en het nationale congres: De conferentie van Joeba samen met de oppositie, de massale demonstraties en lezingen,en dat terwijl de volksbeweging in de regering zit en niet deel uitmaakt van de oppositie; de Europees – Afrikaanse rondreis door Silva Kier; de geruchten over het falen van de Amerikaanse gezant Gration, en bovendien heeft het parlement deze week ingestemd met de wet van nationale veiligheid tegen de wil van de volksbeweging in, en vandaag, 22-12-2009, is met de wet van referendum ingestemd ondanks dat de volksbeweging deze zitting boycotte.

Is hier sprake van een daadwerkelijke spanning tussen de volksbeweging en het congres? En zo ja, betekent dit een wisseling van de loyaliteit van de volksbeweging gaande van de Amerikanen naar de Europeanen, in het bijzonder Groot-Brittannië? Of is het een schijnspanning geregisseerd door Amerika?

Antwoord: De voortdurende spanning tussen de volksbeweging en het nationale congres is een natuurlijke zaak voorafgaande aan de afscheiding. Beiden geven de ander de schuld van de aanstaande afscheiding, zodat zij later niet beschuldigd zullen worden door hun tegenstanders van de gevolgen die de afscheiding met zich meebrengt

Het verdrag van Naivasha is gebaseerd op afscheiding, de bewering van Basjier dat het referendum tot eenheid zal resulteren, gelooft hijzelf niet. Alleen al het instemmen met het referendum betekent dat de afscheiding in Sudan onvermijdelijk zal zijn, en de houding van alle partijen richten zich op het realiseren van dit doel.

Taj al-Sir Mohammed Saalih, een vooraanstaand persoon in de democratische unie partij onderleiding van Al-Mirghani, heeft gezegd: ” we zijn gewend aan wat wij tegenwoordig horen en in de kranten lezen, want het is een herhaling van de gebeurtenissen in andere kwesties waarin ook onenigheid was over de visies van beide partijen, zij haastten zich om hun geschilpunten via de media kenbaar te maken, waarna zij weer met rond de tafel gingen zitten en het weer met elkaar eens werden.” Hij voegde hier aan toe: “Beide partijen vormen een leerschool van samenwerking die gebaseerd is op touwtrekken, iedere partij trekt het touw naar zich toe om zijn eigen agenda te verwezenlijken”, hij benadrukte ook: ”Deze methode om met zaken om te gaan is verkeerd, want het heeft een slechte invloed op de psychische gesteldheid van de Soedanese burger, de burger kijkt hierdoor met zorg en angst naar de toekomst” Salih zei vervolgens: “ Ik hoop dat beide partners hun onenigheden minder vaak publiekelijk zullen uitvechten zolang zij beiden in staat zijn om via de normale wegen tot een oplossing kunnen komen”. (Wereldomroep Nederland).

Het blijkt duidelijk uit de uitspraken van deze vooraanstaande persoon, wiens partij de Amerikaanse koers volgt, dat de geschil punten tussen de regeringspartners iets is waar de burgers aan gewend zijn, maar dat hij het een probleem vindt dat ze hun geschillen openlijk uitvechten terwijl ze dat achter de schermen kunnen doen en dat hij verwacht dat de partners weer tot een overeenstemming zullen komen.

Deze spanningen horen bij het spel waarin de verschillen tussen de regeringspartners mee helpen om voor een afscheiding van zuid Soedan te stemmen tijdens het referendum wat gaat over de toekomst van zuid Soedan, want als beide partijen zich in volledige harmonie met elkaar bevinden en er geen spanningen zijn, zijn de regeringspartners bang dat de zuid- Soedanezen voor eenheid zullen kiezen. Daarom is het noodzakelijk om spanningen tussen hun te creëren en zo het beoogde doel, de afsplitsing van zuid Soedan, te bereiken.

Wat betreft de volksbeweging die in samenspraak met de oppositie alle demonstraties, lezingen en conferenties organiseert, soms in het parlement voorstellen wegstemt of stemmingen boycot, zij doet dit om te voorkomen dat ze beschuldigt zullen worden van samenzwering met de regering en om zo de oppositie niet afwijzend te laten staan tegenover de afscheiding van het zuiden.

De volksbeweging onderleiding van Silva Kier, en voor hem John Garang, is volledig ondergeschikt aan Amerika. Op Amerika na, heeft niemand noemenswaardige invloed op deze beweging. Er is geen enkele aanwijzing dat volksbeweging de kant van Europa begint te kiezen of dat de beweging de koers van Amerika zal gaan verlaten.

Wat betreft de Amerikaanse gezant: Hij heeft niet gefaald, maar hij wil de spanning niet verminderen omdat deze noodzakelijk is als voorbereiding op de afscheiding.

Wat betreft Europa en de Engelsen, het effect van hun tegenwerking aan Amerika is geconcentreerd in Dafur en niet in zuid Soedan. De rondreis van Silva Kier langs Europese en Afrikaanse landen had als doel het ontstaan van de nieuwe staat internationaal voor te bereiden. Toen Silva Kier een bezoek bracht aan Egypte, werd hij als staatshoofd ontvangen. Egypte heeft veel verdragen getekend, ervan uitgaande dat Zuid- Soedan al een onafhankelijke staat is.

5 Moeharram 1431 h

22 december 2009 m

Bron: http://hizb-ut-tahrir.info/arabic/index.php/HTAmeer/QAsingle/3236