Vraag: Wat heeft er voor gezorgd dat Amerika, dat qua macht dominant is in Pakistan, amnestie voor Bhutto en haar terugkeer in Pakistan goedkeurt, ondanks het feit dat haar loyaliteit aan het Britse kamp, waar zij de laatste acht jaar doorgebracht, behoort?
Ten tweede, waar gaat het met Pakistan heen te midden van deze gebeurtenissen?
Antwoord: Het antwoord op deze vraag vereist van ons om terug te kijken voor een juist perspectief:
1 – De veranderingen in Pakistan begonnen in een rap tempo vorm te krijgen met het aan de macht komen van Bush en de neo-Conservatieven in de Verenigde Staten en sterker nog in de nasleep van de 9/11 bombardementen. De Amerikaanse invasie van Afghanistan was een essentiële factor voor de Pakistaanse President Pervez Musharraf, de voornaamste agent van Amerika in het gebied aan de zijde van Amerikanen in hun invasie van Afghanistan en, in hun oorlog tegen de Moslimmujahideen in Pakistan zelf. Musharraf die zich aansloot bij de V.S. in zijn “Oorlog tegen terreur” (Oorlog tegen Islam) was in feite een verklaring van een nieuwe kruistocht tegen de Jehadi groeperingen en bewegingen in Kashmir, dat Pakistan als hun bolwerk en aanvangspunt gebruikte.
Door zich aan te sluiten bij de V.S., slaagde Musharraf in het beroven van de vestingen en veilige basissen van de Mujahideen in Pakistan. Hij slaagde, waar alle vorige Pakistaanse overheden in hun pogingen faalden, om de kampen van de Mujahideen te sluiten. Musharraf vervolgde en arresteerde Mujahideen en brandmerkte hen als terroristen.
De grote verrader gaf India zijn grootste gift, waar het decennia lang om verzocht door Pakistan te vragen zijn steun aan de Mujahideen te beëindigen. De hindu’s waren hierdoor opgetogen en zij accepteerden de nieuwe uitdrukking van het zogenaamde “Islamitische terrorisme” hartgrondig, welke in het leven was geroepen door de Bush administratie in zijn strijd tegen Islam. De hindu’s brandmerkte de strijd van de Mujahideen in Kashmir als vorm van terrorisme. In dit aspect is de huidige, door het Congres geleide, overheid, die zijn loyaliteit aan Groot-Brittannië kent, niet verschillend aan de vorige rechtse overheid die door BJP werd geleid die neigde naar de Amerikanen.
2 – Amerikaanse ambtenaren stopten niet om verdere eisen te stellen aan Musharraf: wie zichzelf niet respecteert word namelijk aan een nog grotere schande onderworpen. Een ambtenaar van de CIA van de V.S. heeft in ‘the New York Times’ van 07/23/2007 gedreigd om de stammengebieden te bestormen. De directeur van de ‘U.S. Central
Intelligence Agency’ Michael O’Neil zei twee dagen later dat Oussama bin Laden in het gebied in Pakistan op de grens met Afghanistan is, en spoorde (Musharraf) aan om meer te doen om legers in het grensgebied te mobiliseren.
Ja inderdaad, is het Amerikaanse beleid niet tevreden met de diensten die door het Pakistaanse leger worden geleverd, zij eisen zelfs nog meer van hen en vragen hen om de vuile en zware werken te doen ten behoeve van hen.
De Amerikaanse regering heeft Musharraf aangespoord om volgens dezelfde benadering van de Islamitische bewegingen verder te gaan en dergelijke organisaties als Taliban, Harkat ul Mujahideen, (vroeger Harkat ul Ansar), Jaish e Muhammad en andere dergelijke bewegingen te bestrijden en zijn 1500 km lange grens met Afghanistan te beveiligen. Dit zal de Mujahideen verhinderen om Pakistaans grondgebied te gebruiken voor het aanvangen tegen de bezetting van Amerika en de NAVO in Afghanistan. Het Amerikaanse beleid dwingt Pakistan tevens tot een totale en beslissende oorlog tegen de stammen die de Taliban en Al-Qaeda ondubbelzinnig steunen.
Misschien was het bezoek van juli 2007 aan Islamabad door de Amerikaanse Staatssecretarisafgevaardigde Negroponte, die de beleidsspecialist is in het aanwakkeren en het veroorzaken van burgerlijk geschil en bloedvergieten, gericht op het bereiken van deze doelstellingen door ervoor te zorgen dat Musharraf, die de Moslims blijft verraden, aan de macht blijft en zich aan de dienst voor Amerikanen wijdt. Negroponte erkende dat hij de kwestie van het aanvangen van een militaire staking in de stammendistricten tijdens zijn bezoek aan Pakistan besprak.
3 – Musharraf werd afgericht en gewend gemaakt aan het meedogenloze hevige beleid dat door de Verenigde Staten ertegen wordt gebruikt, en hij blijkt een gelovige agent van zijn meester te zijn, die bevelen uitvoert zelfs als deze tegen de belangen van zijn mensen en zijn land zijn. Hij is bezit van zijn meesters en een zekere gok die alle voorwaarden vervult die door zijn meesters gesteld worden in een dergelijk veranderlijk gebied als Pakistan.
Hij heeft de emoties van de Moslims hevig beschadigd door de agressie van de V.S. in Afghanistan te steunen en door zijn land als oorlogsfront voor Amerika aan te bieden in het uitvoeren van zijn verachtelijke plannen in het gebied.
Musharraf heeft zijn troepen in de stammengebieden aan de Afghaanse grens in Waziristan en Baluchistan gemobiliseerd en verder de troepen langs de Afghaanse grens tot 80 tot 90 duizend verhoogd. Vandaag (26/10/2007) heeft hij een hevige blitz op de Moslims in de vallei in Swat ten noordoosten van Peshawar gelanceerd slechts omdat de Moslims in het gebied de wetten van Islam ten uitvoer willen brengen.
Dit alles wordt gedaan om een bloedige oorlog aan te steken op verzoek van Washington die zijn betaalde agent Musharraf aan de macht onder de Moslims wil laten: Het Pakistaanse leger op eenn hand en de Moslimstammen op de andere, en een provocatieve houding aannemend om het vuur te laten branden. Hij heeft bewegingen, die protesteren tegen zijn trouw aan Amerika, op een manier behandelt die is ontwikkeld om de situatie juist verder te verergeren dan om de atmosfeer te kalmeren. Dit is wat hij deed toen hij doelbewust tot de moord van de vooraanstaande Baloch leider Akbar Khan Bugti opdracht gaf, die 79 jaar oud was, in Augustus 2006. Dit voorzag de crisis van verdere brandstof en verergerde deze. Bugti werd de “Oude Leeuw” genoemd en had de vooraanstaande overheidsposten van gouverneur en minister in de late jaren ’70 bezet.
4 – In de nasleep van de moord op Bugti, had Musharraf het Pakistaanse leger onder druk gezet om een akkoord met de stammen te bereiken om het uit de handlopende geweld te bedwingen en een burgeroorlog te vermijden in September 2006. De V.S. was gekant tegen het bereiken van een akkoord door Pakistan met de stammen omdat het in het belang van de V.S. was om het geweld levend te houden. Amerika lanceerde middels de NAVO bloedige aanvallen op het gebied aan de Bajour grens in November 2006 om de overeenkomst met de stammen te bederven. De ambtenaren van de V.S. legden toen verscheidene verklaringen af welke de overeenkomst bekritiseerden, en spoorden Musharraf aan om zijn leger in de stammengebieden allen te mobiliseren voor het te niet doen van de overeenkomst. Dit is hoe het ging: Rice bekritiseerde de overeenkomst in haar toespraak voor het Congres op 16/2/2007, en op dezelfde dag sprak de Amerikaanse Vice-president Dick Cheney zich ertegen uit tijdens zijn bezoek aan Pakistan. Voor zijn deel, vervulde Musharraf de wens van zijn meester door Pakistaans leger langs de grens in het stammengebied provocerend te mobiliseren om de spanningen te laten escaleren daarmee de weg vrij makend voor de opheffing van de overeenkomst. Dit toont ontegenzeglijk aan dat Amerika niet het kalmeren van de spanningen wenst, het zou eerder een escalatie in oorlogvoering in het gebied verkiezen zodat de Moslims volledig in beslag worden genomen en geen verzet voeren tegen de bezetting van de V.S. in Afghanistan. De V.S. vinden zodoende Musharraf een aanwinst omdat hij hun agenda trouw ten uitvoer brengt in het gebied.
Dan, wat betreft het voorbereiden van Pakistan voor verdere aanvallen op al-Qaeda en de schuilplaatsen van de stammen, beweerde de woordvoerder van het Witte Huis Tony Snow dat al-Qaeda een significante bedreiging voor Pakistan vormt en zij bestuderen mogelijkheden om aanvallen op specifieke doelen van al-Qaeda binnen Pakistan te initiëren.
Dit zette de Pakistaanse Eerste Minister Shaukat Aziz ertoe aan om te verklaren dat Pakistan een dergelijke verrichting zelf kan ondernemen en hij zei vastberaden dat zijn land niemand zal toestaan om Pakistaans grondgebied te gebruiken om een aanval tegen de activiteiten van een terroristische organisatie te lanceren. Aldus, door de indruk te geven dat Pakistan moedig had geweigerd om de V.S. toe te staan aanvallen uit te laten voeren binnen zijn grondgebied, had Pakistan zich ertoe verbonden om dergelijke aanvallen tegenover specifieke doelstellingen op het voorwendsel te initiëren dat als het niet dit doet, dat dan de V.S. tussenbeide zullen komen en dergelijke aanvallen zullen uitvoeren!
5 – Volgend op deze opeenvolging van gebeurtenissen, werd een gruwelijke aanval geïnitieerd op Lal Masjid (Rode Moskee) medio Juli 2007, met als resultaat dat de overeenkomst van het Leger met de stammen beëindigd was en een situatie van echte oorlog bestond. Maar deze op oorlog lijkende situatie was niet tussen de V.S. en de Moslims zoals het had moeten zijn, maar tussen Moslimstammen en het Pakistaanse leger, dat, onder de bevelen van de verrader Musharraf en zijn regime, zijn krachten versterkt heeft die de stammen confronteren. De Binnenlandse Veiligheid Adviseur van Bush, Stephen Hadley kondigde aan dat zij militaire versterkingen overwogen, en zij zien dit als een positieve ontwikkeling die zij steunen.
Aldus was de vijandigheid van Musharraf tegen de stammen duidelijk. Het werd verder aangetoond tijdens de aanval op de Rode Moskee waar hij brutaal de ‘Ulama afslachtte en alle bemiddelende inspanningen, die waarschijnlijk vrucht zouden dragen, verwierp. Hij onderwierp de ‘Ulama en de Maulavis daar aan uiterste vernedering tijdens de inval evenals na hun arrestatie.
Zo is zijn wrok en vijandigheid voor de stammen geweest!
6 – Wat betreft Kashmir, zijn de V.S. erop gespitst om een status-quo aan zijn grenzen te handhaven, en dit moet India in goed humeur houden omdat de V.S. India willen positioneren om de opkomst van China in het Verre Oosten en Zuid-Azie te controleren. Musharraf heeft verscheidene maatregelen getroffen om de relaties te normaliseren nadat de twee landen overeenkwamen over een staakt-het-vuren in Kashmir in November 2003, en hervatte vredesonderhandelingen in Januari 2004. Dit baande de weg om oversteken voor bussen te heropenen, tussen de twee landen kruisend als speciaal symbolisch gebaar om economische handelsbetrekkingen te bevorderen en daardoor de situatie te normaliseren. Deze oplossing werd voorgesteld door de Indische Eerste Minister Manmohan Singh die op 15 juli 2007 verklaarde, dat het verdeelde gebied van Kashmir een symbool van samenwerking tussen India en Pakistan kon worden, en verklaarde dat de besprekingen om het 60 jaar durende conflict te beëindigen zullen worden voortgezet. Manmohan Singh herhaalde toen zijn positie inzake de grens van Kashmir en zei: “… de grenzen kunnen niet worden veranderd maar kunnen onbelangrijk worden gemaakt”. Hij zei in een toespraak tijdens een ceremonie terwijl hij een eregraad ontving in Jammu, het winterkapitaal van Jammu en de provincie van Kashmir, een exemplaar waarvan werd verzonden naar Reuters via e-mail: “Er zou geen twijfel moeten zijn dat er verdelingen en barrières bestaan, maar de controle lijn kan een lijn voor vrede voor vrijverkeer van goederen, diensten voor de mensen en vrijheid van gedachten worden.” Singh voegde toe: “Ik hoop en ik ben zeker dat Jammu en Kashmir op een dag een symbool van samenwerking tussen India en Pakistan kunnen worden, eerder dan een symbool van conflict.
De huidige situatie draagt de verklaring dat deze oplossing door Musharraf met India wordt toegepast en dat alle verklaringen met betrekking tot Kashmir van de Pakistaanse kant tijdens de recente periode binnen dit kader zijn. Sinds de onderhandelingen in 2004, wordt het recht van zelfbeschikking voor de mensen van Kashmir verlaten en alle onderhandelingen worden gevoerd buiten zijn gebied. De Musharraf overheid eist niet langer een regeling op basis van internationale resoluties. En natuurlijk is de kwestie Kashmir Jihad voor alle praktische doeleinden verlaten. Dit impliceert dat het richting een regeling gaat die de status-quo als definitieve oplossing van Kashmir goedkeurt.
7- Dus, heeft Musharraf zijn banden met de Islam en de Moslims afgesneden:
Hij heeft zij aan zij met Amerika in zijn agressie tegen Afghanistan gestaan, zijn troepen voor het bloedvergieten van de stammengebieden gemobiliseerd, slachtingen in Waziristan en Baluchistan begaan, en de Rode Moskee met wapens van vernietiging binnengevallen, Kashmir overgegeven, geleerden en studenten van Islamitische scholen vernederd, en geprobeerd om de Islamitische da’wah tegen te houden. Deze lijst is eindeloos!
Musharraf is verworpen en onbereikbaar geworden voor de Moslims, en vindt geen brede steun voor zijn gooi op een tweede termijn van Presidentsschap. Aldus heeft Amerika geen keus dan de steun van secularisten, loyaal aan de Britten, in zijn gooi te zoeken om zijn handlanger aan de macht te houden en dat betekend een overeenstemming met Benazir Bhutto en haar partij. Na deze overeenkomst is zij plotseling schoon geworden en word als leider met integriteit afgebeeld, terwijl het gemakshalve word vergeten dat zij van corruptie en wangedrag door Musharraf zelf is beschuldigd, en verbannen is uit het land. Zoals vereist in de overeenkomst, heeft Musharraf een verordening op 5/10/2007 uitgevaardigd haar gratie verlenend vlak voor de presidentiële verkiezingen welke waren vervroegd tot 6 oktober 2007 in plaats van dat ze na de parlementaire verkiezingen in januari 2008 worden gehouden. Hij was eigenlijk bang dat zijn aanhangers niet verkozen zouden kunnen worden in de aanstaande parlementaire verkiezingen op 4 januari 2008, en vandaar zal hij niet bij machte zijn om zijn eigen verkiezing als President te verzekeren. Dit is waarom hij de presidentiële opiniepeiling over de aanstaande parlementaire verkiezingen heeft vervroegd. Dit heeft sommigen ertoe aangezet om ten gunste van hem te stemmen tijdens de vorige verkiezingen die hij ‘won’!
8 – De spleet in de Pakistaanse overheid werd duidelijk bij de kwestie van het verlenen van amnestie voor Bhutto, toen een aantal leden van de uitspraakalliantie tegen de amnestie bezwaar hadden en het “oneerlijk” noemden. De Minister van Godsdienstige Zaken `Aijaz ul-Haq, zoon van de vroegere militaire dictator die de vader van Benazir, Zulfiqar Ali Bhutto, in 1979 executeerde, zei: “Wij hebben onze bezwaren tegen de voorgestelde amnestieaanbieding gemaakt, wij steunen het niet”. In een duidelijke verwijzing naar de oppositieleider, beklemtoonde de minister “geen amnestie te verlenen aan corrupte politica, vooral die van een $ 1,5 miljard fraude”.
Een dergelijke oppositie binnen de regeringscoalitie van Musharraf is niet vreemd of onverwacht. De eigenlijke structuur van de regerende Pakistan Moslimliga (Q) van Musharraf werd gecreëerd door deserteurs van de Moslimliga van Pakistan van Nawaz Shareef en de Pakistan Mensen Partij van Benazir Bhutto te combineren. Musharraf heeft het bedreigen met reusachtige gevolgen en het aanvoeren van corruptielasten tegen deze mensen gebruikt als zij hem niet gehoorzaameden. Duidelijk conflicterende standpunten ten tijde van een crisis is in een dergelijke partij nauwelijks verrassend.
Maar de kwestie is groter dan simpelweg de partij van Musharraf en dat is waarom de interne oppositie in zijn kamp irrelevant was. Ondanks deze weerstand, besloten Musharraf en Benazir Bhutto een overeenstemming om de macht op te delen 4 Oktober 2007, welke door de Amerikaanse regering en Groot-Brittannië was aangemoedigd welke door de amnestieverordening op 5 oktober 2007 werd gevolgd, d.w.z. nauwelijks 24 uren voor de presidentiële verkiezingen welke door het Hof werden toegestaan om te houden zoals gepland. Dit is de reden dat in tegenstelling tot andere oppositieleden, de leden van de PPP van Benazir de verkiezingen niet boycotten die zo het quorum en een tweede presidentiële termijn voor Musharraf verzekeren!
Die amnestie maakte deel uit van een verordening voor ‘Nationale Verzoening’ die het laten vallen van corruptielasten tegen politici voorziet die van misdaden worden beschuldigd. Deze verordening werd goedgekeurd door de overheid alvorens ondertekend te worden door de president.
In het kader van het besluit, moet gratie aan de politici worden verleend die tijdens de periode vanaf 1988 tot 1999 van corruptielasten worden beschuldigd. Dit ontwerp was behendig bewerkstelt om amnestie voor de vroegere Eerste Minister Nawaz Shareef uitdrukkelijk uit te sluiten, die in een bloedeloze staatsgreep door Musharraf in 1999 werd verdrongen, omdat de misdadige gevallen ingediend tegen hem dateren van 2000.
Aldus werd een specifieke formule uitgewerkt om gratie voor Nawaz Shareef uit te sluiten hoewel hij vroeger ook een Amerikaanse handlanger was. Dit was omdat Nawaz Shareef de toorn van de V.S. verdiende voor het er niet in slagen om de mobilisering van het Pakistaanse leger in het Kargil gebied van Kashmir in 1999 te controleren, toen zij op het punt stonden te winnen van het Indiase leger. Een dergelijke overwinning zou het verdergaan van Vajpayee in (zijn) functie ondermijnd hebben, die pro V.S. was. Amerika was hierdoor ontstelt en zette daarom Musharraf ertoe aan om Nawaz Shareef te verwijderen en de macht te grijpen in 1999, Musharraf voerde de bevelen van de V.S. uit en trok de Pakistaanse troepen terug van de Kargil hoogvlakte zonder hen te bezetten. Amerika verleende geen gratie aan Nawaz Shareef voor zijn ‘onoplettendheid’ ondanks zijn jaren van dienst aan hen. Als andere handlangers hier slechts aandacht aan hadden geschonken en hiervan geleerd hadden dat de koloniale mogendheden slechts hun agenten voor hun belangen gebruiken en hen bij de eerste kans wanneer zij hun doel hebben gediend afdanken!
Na dit amnestiebesluit van 5 oktober 2007, na het verzekeren van de herverkiezing van Musharraf op 6 oktober, overwoog het Opperste Hof de geldigheid van de presidentiële verkiezingen op 17 oktober 2007, en alhoewel het herhaaldelijk is samengekomen moet het zijn vonnis op de kwestie nog uitspreken. Ondertussen keerde Bhutto terug naar Pakistan op 18 oktober 2007, in de hoop van een derde termijn als eerste minister. Zij had vroeger de functie van Eerste Minster tweemaal bekleed, vanaf 1988 tot 1990 en 1993 tot 1996.
9 – De Amerikanen hebben hun beste inspanningen geleverd om de overeenkomst met Bhutto uit te werken, om de overleving van Musharraf in macht niettemin slechts te verzekeren, zelfs als Bhutto begint om haar manieren als oppositie te veranderen zodra hij een tweede termijn bezet.
Amerika begon met besprekingen verscheidene maanden terug in Londen met de Britten en Bhutto was begonnen, tot het brede overzicht werd uitgewerkt om de macht met Musharraf als President en Bhutto als Eerste Minister te delen. Al die tijd was Amerika zich ervan bewust dat Bhutto niet de functie van Eerste Minister met verminderde bevoegdheden zou goedkeuren, zoals de situatie hedendaags is. Zij wisten dat zij naar het echte delen van macht met de President van de Republiek zou streven, echter realiseerden zij ook dat het beter was dat Musharraf aan de macht bleef zelfs als hij enig gezag zou verliezen, zou dat beter zijn dan hem totaal verliezen en daardoor de invloed in Pakistan te verliezen!
Dan, in het licht van deze fundamentele brede lijnen die door de V.S. worden voorbereid, begonnen de besprekingen tussen Musharraf en Bhutto soms direct, en een andere tussen afgezanten, soms in Londen en af en toe in de V.A.E. Na wat geven en nemen van concessies en koopjes van beide kanten, kwam Musharraf overeen om alle wettelijke hindernissen voor de terugkeer van Bhutto te verwijderen en ontdeed haar van alle lasten van corruptie door wetgevende middelen – indien nodig – om Bhutto te vergemakkelijken om het premierschap voor de derde keer op zich te nemen, terwijl zij overeenkwam om het parlement niet te boycotten, zoals de oppositiepartijen (dit deden). Zij was het er tevens mee eens dat geen lid van haar partij het Opperste Hof zal benaderen tegen het besluit van Musharraf om (zijn) militaire uniform af te werpen tot tot president gekozen te zijn.
En de verdere gebeurtenissen hebben de goedgekeurde koers gevolgd:
De afgevaardigden van de Mensen Partij die door Bhutto word geleid onthielden zich niet van stemming in het parlement zoals de vertegenwoordigers van andere partijen (dit deden).
De verkiezingscommissie keurde het amendement voor de verkiezingswetten betreffende de verkiezing van het Staatshoofd, waarbij het hoofd van de commissie voor de partij van Bhutto was en tegen de partij van Musharraf, en onthield zich, daardoor de weg banend voor herroeping van artikel 63, die een hindernis voor de verkiezing van Musharraf terwijl in uniform was. Tezelfdertijd vertelde de secretaresse van de Pakistan Moslim Liga de pers in zijn verklaring dat de voorzitter zijn militair uniform slechts na zijn herverkiezing zal afwerpen.
Op 27 september, toen hij met zijn herverkiezingsgooi begon, zei Musharraf dat hij de uitspraak van het hogere gerechtshof zal gehoorzamen, hoewel het reeds door de herroeping van artikel 63 door de verkiezingscommissie was verzekerd. Op 29 september onderzocht de verkiezingscommissie 43 verzoeken tot benoeming en selecteerde 6 hiervan met inbegrip van Musharraf en Amin Fahim, een Bhutto vertrouweling die zei dat hij zijn verzoek zal terugtrekken als het verzoek van Musharraf wordt goedgekeurd! Aldus bleven Musharraf, zijn rivaal Wajeehuddin Ahmed, en drie andere kandidaten in de strijd.
Op 1 oktober, toen de definitieve lijst van officiële kandidaten werd aangekondigd, traden 85 leden van het parlement, met inbegrip van de aanhangers van Nawaz Shareef af, maar de vertegenwoordigers van PPP van Bhutto bleven in het parlement! Op de 2e oktober kondigde een van de ministers van Musharraf aan dat de misdadige lasten tegen Benazir Bhutto niet zullen worden aangekaard, en voegde toen onmiddellijk eraan toe dat in het geval dat Musharraf tot President van de staat word gekozen hij als leferleider zal aftreden. Ashfaque Kiyani, een hechte vertrouweling van Musharraf en voormalig ISI kopstuk werd ondertussen reeds bevorderd tot vice opperbevelhebber daardoor verzekerend dat alleen hij hem als legerleider opvolgt! Musharraf geloofde dat Bhutto hem als legerleider zou goedkeuren, wanneer zij de eerste minister wordt, of tenminste geen bezwaar zal hebben. Men kan vermelden dat Ashfaque Kiyani degene was die de officiële delegatie voor besprekingen met haar uit naam van Musharraf leidde.
Toen verliep het voorspoedig, werd het amnestiebesluit uitgegeven op 5 Oktober, 2007, Musharraf won de verkiezingen op 6 Oktober 2007, ook al werden de officiële resultaten niettemin niet vrijgegeven volgens de richtlijnen van het Opperste Hof en Bhutto kwam in Pakistan aan op 18 Oktober 2007, daarnaast was er een moordpoging op Bhutto tijdens haar autocolonne bijeenkomst. Het is onwaarschijnlijk dat Musharraf achter deze poging zit aangezien hij haar minstens in dit stadium en tot de nieuwe verkiezingen aan het begin van volgend jaar nodig heeft, echter, zoals we hebben gezegd, hebben sommige afdelingen van de overheid verklaard, in het bijzonder hen (die) loyaal (zijn) aan Zia ul Haq, tegen amnestie voor Bhutto te zijn. Maar gezien het feit dat de overeenkomst voor de Verenigde Staten en Musharraf op dit ogenblik kritiek is, zou het beiden kunnen zijn.
Van het bovengenoemde, wordt het duidelijk waarom de V.S. Bhutto ondanks haar Britse loyaliteit goedkeuren, die zij daar tijdens haar verblijf terwijl in ballingschap aannam.
Wat betreft de weg die Pakistan heeft betreden hier te midden van deze gebeurtenissen, Pakistan heeft sinds zijn begin bijna zestig jaar geleden een overheid met één loyaliteit gehad: Mensen loyaal aan Groot-Brittannië en mensen loyaal aan Amerika, nu voor het eerst in zijn geschiedenis, zal het twee hoofden hebben: Musharraf loyaal aan Amerika, en Bhutto aan Groot-Brittannië, dat is als zij hun verplichting voortzetten om de overeenkomst uit te voeren, en dit maakt de situatie in Pakistan voor confrontatie en conflict in de nabije toekomst vatbaar.
Zoals eerder is gezegd, heeft Amerika geen keus gehad behalve om een overeenkomst met Bhutto te maken om Musharraf te redden van te vallen en zo zijn invloed in Pakistan te ondersteunen, zelfs als het in een mate is verzwakt door de overdracht van gezag aan haar en daardoor aan de Britten.
Men verwacht dat allebei de overeenkomst op zijn minst tot de volgende verkiezingen zullen blijven eren, gezien zowel Musharraf als Bhutto dat nodig hebben:
Musharraf moet een coalitie in het parlement van zijn partij hebben en Bhutto om bekrachtiging van wetten door het parlement te verzekeren, terwijl Bhutto behoefte heeft aan steun van het parlement om in de functie van leider van de meerderheidscoalitie te overleven.
En hoewel allebei seculier zijn en de oorlog aan de Islam en de Moslims hebben verklaard, en de verklaringen dat overvloedig aantonen, hoewel wat zij in hun borst verbergen nog groter is, toch verbergen de twee agenten en handlangers van hun respectievelijke meesters loyaliteiten die strijdig zijn, en dit impliceert dat hun huwelijksreis niet lang zal duren.
Dit is omdat het conflict om invloed van de belangrijkste krachten dergelijke hindernissen te midden niet accepteert, vooral wanneer één van de partijen Amerika blijkt te zijn, volledig met zijn hegemoniesche en arrogante tendensen. Het is daarom aannemelijk dat Amerika en Musharraf ernstige wettelijke en fysieke hindernissen zullen stellen om haar grootte te verminderen en haar zelfs te verbannen in een ander ballingschap als zij (dit) zouden kunnen!
Tezelfdertijd kan de typische Engelse verdorvenheid van Bhutto, evenals politieke scherpzinnigheid, mogelijk in staat zijn dingen tegen Musharraf te kunnen manoeuvreren om zijn geloofwaardigheid en overleving te ondermijnen bij het Presidentiële Paleis, en zelfs hem te verwijderen als zij, of door politieke manipulatie of door de rechterlijke macht, door haar mensen ertoe te bewegen, de hoven tegen Musharraf aan te zetten.
Aldus, wordt een conflict verwacht tussen de partijen, politiek en fysisch, en dit heeft twee aspecten:
Een negatief aspect: aangezien de onrust en de instabiliteit als resultaat van het conflict het leven van mensen moeilijk en miserabel zal maken.
Het positieve aspect is dat Allah hun sterke punten, elkander bestrijdend, ten einde zal laten gaan, en hij zal een onderdrukker wraak laten nemen op een ander alvorens Allah Zelf hen allebei straft, hij (swt) is Almachtig en Alwijs.
Als Allah (swt) het wil, zal dit goedheid voor de overwinning en de mensen hebben, en Allah heeft volmacht en controle over Zijn Zaken, maar de meesten van de mensen weten niet het.
15e Shawwaal 1428 h
26e Oktober 2007 m
Bron: http://www.hizb-ut-tahrir.info/arabic/index.php/HTAmeer/QAsingle/2589