Met iedere aanslag op Europees grondgebied komen we in een heuse wervelstorm terecht, waar naast uiteenlopende emoties ook stellingen, standpunten en beschuldigingen elkaar om het hoofd vliegen. Helaas raast deze wind boven de Moslimgemeenschap waardoor zij het onderspit moet delven. Wat plaatsvindt is niet zozeer een uitwisseling van ideeën – hoe kritisch die ook mogen zijn- maar eerder een dwingend klimaat dat de wurgstrik bij de Moslimgemeenschap verder aanspant.

De discussies, als men het zo kan noemen, die gevoerd worden in de nasleep van aanslagen vinden plaats binnen een bepaalde context, namelijk een waarin emoties de overhand hebben boven rede en wijsheid. Maar tegelijkertijd ziet men ook dat diepgewortelde ideeën en sentimenten die sluimeren in de samenleving, nog explicieter verwoord worden. Men wordt meegezogen in een haast oorlogsachtig scenario waar er andere spelregels gelden dan gebruikelijk en allerhande oorlogsretoriek geoorloofd is. De vraag is hoe juist en eerlijk deze “discussies” verlopen en wat het standpunt van de Moslimgemeenschap hierin zou moeten zijn.

Het afstand doen van terreur

Een veelgehoord en inmiddels tot een saaie en holle retoriek verworden verzoek is dat de Moslimgemeenschap collectief een openlijke stelling in zou moeten nemen tegen terreur. Maar eerlijk, wat impliceert men feitelijk met een dergelijk verzoek? Dat men argwanend kijkt naar de Moslims en ervan uitgaat dat zij het doden van onschuldige burgers toejuichen en daarom hun menselijkheid maar moeten bewijzen? Dit kan toch nooit een oprecht verzoek zijn aan medemensen waar men al een halve eeuw mee samenleeft?

Als we het verzoek om stelling te nemen tegen het terrorisme serieus zouden nemen en het zouden ontleden dan zouden we het eerst moeten herformuleren naar “willen de Moslims specifiek de terreurdaden op Westers grondgebied veroordelen?’’ Want laten we eerlijk wezen, al het terreur dat zich afspeelt buiten het westerse domein of interessegebied, bestaat simpelweg niet of men trekt voortdurend de schouders op wanneer het hierop aankomt. Zelfs toen een bomaanslag in Istanbul het leven kostte van enkel Duitse toeristen; zelfs toen reageerde men apathisch. Het gebeurde immers niet hier maar in het Oriënt. Ook de ongemakkelijkheid van de Tweede Kamer die naar aanleiding van het verzoek van DENK was verzocht om één minuut stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van de bomaanslagen in Ankara spreekt boekdelen. Terwijl dezelfde club niet eens een week later totaal aangeslagen was na de aanslagen in Brussel.

Framing

Het is daarnaast ook nog eens een oneerlijk verzoek, als men nagaat dat in de afgelopen decennia het vooral de Moslims zijn geweest die zich ferm uit hebben gesproken tegen (staats)terreur; tegen onrecht en onderdrukking; tegen de op leugen gebaseerde oorlogen; tegen het doden van onschuldige burgers; tegen illegale bezettingen, tegen kolonialisme; tegen mensonterend en illegaal gevangenschap; tegen de schending van staatsgrenzen en mensenlevens door vanuit een comfort zone laffe drone-aanvallen uit te voeren op bewoonde gebieden. Of vindt men dat er andere normeringen gelden voor het geweld dat het Westen pleegt? Hoe durft men dan nog de Moslims in een dergelijk verdomhoekje te duwen? Sterker nog, als de Moslims de hierboven gesommeerde eervolle en menswaardige taken nakomen, is de kans erg groot dat ze beticht worden van radicalisme en extremisme.

Islam zuiveren

Daarnaast is ook een vaak opgeworpen argument, dat de daders de naam van Islam hebben besmeurd en dat de Moslimgemeenschap daarom collectief afstand dient te nemen om de naam van Islam te zuiveren. Alsof men bezorgd is om de naam van Islam; misleiding ten top! Het zijn dezelfde mensen die tevens pleiten voor een reformatie in Islam naar Westerse standaarden, een zogeheten ‘Europese Islam’. Dit werd na de aanslagen door de Belgische minister van Binnenlandse Zaken, Jan Jambon in een interview wederom bevestigd toen hij zei dat het niet voldoende is om de aanslagen te veroordelen, maar dat Islam een reformatie moet ondergaan. Een die past bij de normen en waarden van België.

De rol en verantwoordelijkheid van Moslimorganisaties en -instellingen

Dit wil niet zeggen dat de Moslimorganisaties en -instellingen deze wandaden niet aan de kaak moeten stellen. Integendeel, zij dragen een verplichting om de juiste standpunten van Islam te verduidelijken. Zij dienen uiteen te zetten dat zelfs in tijden van oorlog, in het heetst van de strijd, onschuldigen immuniteit genieten. En dat Islam in tegenstelling tot het seculier liberaal gedachtegoed, het vernietigen van volkeren en het doden van onschuldige burgers ten strengste afkeurt.

De Moslimorganisaties en -instellingen zouden tevens moeten opstaan als de landen waarin zij verblijven de eeuwenoude koloniale driften laten botvieren op de Moslimlanden. Waarvan we bij voorbaat al weten wat de desastreuze resultaten zullen zijn voor deze volkeren. De enige keer dat dit gedachtegoed niet discrimineert is wanneer zij bommen laat vallen op bewoonde gebieden. Een voorbeeld hiervan is de deelname van o.a. Nederland aan luchtbombardementen boven Syrië. Bashar al-Assad, die één van de grootste tirannen van het Midden-Oosten is, beschouwd wordt als bondgenoot en het volk dat zich tegen hem verzet, als terroristen (lees: niet ISIS).

Een ander pijnlijk detail is dat rond de aanslagen in Brussel die 35 onschuldige mensen het leven kostten, de VS met slechts twee drone-aanvallen 200 mensen om het leven bracht! En nog eens 200 studenten en leerkrachten op een universiteit in Irak. Maar dat heet dan gewoon “collateral damage” en geen terrorisme.

De grootste blunder van deze organisaties zou dan zijn om zich al dan niet verplicht, in lijn van de overheid te bewegen en te fungeren als diens mondstuk. Zij zouden moeten weten dat het grootste gevaar voor Islam niet het wel of niet veroordelen is van de wandaden van een paar individuen, maar het intensieve assimilatiebeleid van de Europese overheden tegenover haar Moslimgemeenschappen en haar oproep naar een Europees Islammodel. Zij dienen op te komen voor de belangen van de Moslims en niet voor de belangen van de overheden.

Oproep tot eenheid en saamhorigheid

De oproep van Moslimorganisaties en moskeeën naar eenheid en saamhorigheid geeft mij een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Niet dat we tegen een goede verstandhouding zijn tussen de verschillende lagen binnen de samenleving, maar tegen de eenzijdige utopische verklaring. Als de Europese landen de Moslims in hun harten hadden gesloten en hen hadden gezien als een gelijkwaardig deel van hun samenleving zoals zij beweren, dan zou een oproep naar eenheid en saamhorigheid onnodig geweest zijn. Eenheid en saamhorigheid krijgt men niet door het als minderheid te vragen, maar is het logische gevolg van acceptatie van de meerderheid die jou erkent en accepteert zoals je bent.

Tot slot

We vragen Allah swt om ons wijsheid, inzicht en een juiste balans te schenken, opdat wij te allen tijde in dienst zullen staan van het goede en om ons de kracht te geven ons te verzetten tegen het slechte. En dat wij het gevlei en de tevredenheid van de mensen nooit boven de Tevredenheid van Hem swt zullen stellen. En dat Hij swt ons geen oogwenk afhoudt van Zijn rechte weg en dat we zullen  behoren tot degenen die Hij swt heeft geprezen. “Jullie (Moslims) zijt het beste volk dat voortgebracht is voor de mensheid; jullie gebieden het goede, verbieden het slechte en geloven in Allah”. (VBK soerah Al Imraan: aya 110)

Okay Pala

Mediavertegenwoordiger Hizb ut Tahrir Nederland