Het Actieplan Integratie Assimilatie van Jurgen Nobel
Recent heeft de Premier van Nederland, Dick Schoof samen met Jurgen Nobel (VVD) het integratiedebat nieuw leven ingeblazen door te stellen dat Nederland “een groot probleem heeft met de integratie van islamitische jongeren.” Hij werkt aan een zogenaamd “Actieplan Integratie”, waarin hij benadrukt dat “het allerbelangrijkste is dat iedereen de Nederlandse normen en waarden onderschrijft.” Maar wat houdt dit precies in? En waarom is dit debat nog steeds zo beladen?
Het integratiedebat in Nederland is niet nieuw. Decennia geleden werd integratie o.a. vrij gedefinieerd als het leren van de taal en het begrijpen van de Nederlandse samenleving. Inmiddels zijn de meeste moslims van de derde of vierde generatie volledig vertrouwd met de taal en gebruiken van Nederland. Toch blijft integratie een terugkerend politiek thema. Waarom? Omdat het werkelijke probleem niet langer “integratie” is zoals men dat invulde.
Religieuze en culturele normen en waarden
Nederlandse normen en waarden worden gepresenteerd als universele idealen, zoals vrijheid van meningsuiting, gelijkheid en democratie. In de praktijk blijken deze echter verre van neutraal te zijn. Ze worden ingekaderd in een seculier context die bepaalde religieuze en culturele uitingen als “problematisch” bestempelt. Dit omvat bijvoorbeeld onder andere acceptatie, van het kleineren van religieuze waarden, zoals Koranverbrandingen, beledigingen van de Profeet (vzmh), het omarmen van LHBTI-waarden en talloze andere gelijkaardige kwesties. Met andere woorden: er wordt verwacht dat de moslims hun islamitische overtuigingen onderschikken aan het dominante seculiere gedachtegoed. Er wordt van de moslimgemeenschap geëist om deze Nederlandse normen en waarden volledig te onderschrijven en te accepteren, ondanks dat het op gespannen voet staat met hun religieuze overtuigingen.
Daarbij is de verwachting om religieuze en culturele waarden op te geven allesbehalve vrijblijvend. Het gaat verder en legt moslims de druk op om hun religieuze identiteit te vervangen door een seculier wereldbeeld. Deze dwang wordt met name zichtbaar in actuele discussies over maatregelen zoals het intrekken van Nederlandse paspoorten, gedwongen uitzettingen, en de controle op islamitische instellingen zoals moskeeën, weekendscholen en Koranscholen. Politieke leiders, waaronder premier Dick Schoof en zijn kabinet, pleiten voor streng toezicht op deze instellingen, wat bijdraagt aan een klimaat van wantrouwen jegens de moslimgemeenschap.
Daarom is “integratie” een verouderde en achterhaalde term. De juiste benaming voor wat daadwerkelijk wordt verlangd, is assimilatie: het afstand doen van islamitische normen en waarden ten behoeve van een seculiere agenda en gedachtegoed.
Politieke normen: de erkenning van Israël
Naast culturele assimilatie worden moslims ook geconfronteerd met politieke eisen, zoals de erkenning van “Israël”. Voor moslims is het ondenkbaar om een staat te erkennen die verantwoordelijk is voor bezetting en geweld in Palestijnse gebieden. Toch wordt kritiek op “Israël” steeds vaker geframed als antisemitisme, waardoor ieder politieke standpunt monddood wordt gemaakt. Door deze vorm van politieke repressie, censuur en beperking van bewegingsvrijheid gooit Nederland eigenhandig haar eigen principes, zoals vrijheid van meningsuiting en politieke participatie – zogenaamd kernwaarden van de democratie – overboord.
Het onderscheid tussen antisemitisme (haat tegen Joden) en antizionisme (kritiek op de politieke ideologie van het zionisme) wordt daarbij vaak bewust genegeerd. Dit past binnen een bredere strategie om kritiek op de huidige politieke agenda te delegitimeren en tegenstemmen monddood te maken.
Voor moslims in Nederland is het van groot belang om alert te blijven op deze ontwikkelingen en vastberaden te blijven in hun geloof en de bijbehorende waarden. Als gemeenschap is het essentieel om gezamenlijk bewustwording te creëren en met sterke, constructieve argumenten op te komen tegen beleid dat gericht is op assimilatie. Door trouw te blijven aan de islamitische principes en niet toe te geven aan assimilatie-eisen, kunnen we onze unieke identiteit niet alleen beschermen en behouden, maar ook doorgeven aan toekomstige generaties.
Okay Pala Directeur Media Bureau Hizb ut Tahrir Nederland