Vraag: Men merkt op dat de intensiteit van het internationale conflict in Libanon onlangs enigszins is afgezwakt, en de dingen lijken in bepaalde mate normaal. Wat zijn de redenen hiervoor? Betekent dit dat het Frans-Amerikaanse conflict in Libanon is beëindigd en gaat de oplossing voor de problemen van Libanon richting een consensus?

Antwoord: Om een juist inzicht in de situatie te hebben, is het belangrijk om het volgende in gedachten te houden:

1- Amerika had eerder jarenlang en vooral sinds de Taif overeenkomst vruchteloos gedwaald door Libanon. Enkel toen de V.S. het Syrische leger instrueerde zich hiermee te bemoeien werd het een serieuze mededinger als machtshebber in het land, dankzij de plaatsvervangende rol van het Syrische leger.

2- dit was de situatie tot de moord van Rafiq al-Hariri, toen Europa en vooral president Chirac van Frankrijk de moord als grote kans exploiteerden om de lokale, regionale en zelfs internationale publieke opinie tegen Amerika, Syrië, en al hun bondgenoten te generen, wie de de facto heersers over Libanon waren op het tijdstip van de moord. Chirac slaagde erin het (politieke)klimaat te vormen naar zijn voordeel en beschaamde op die manier Amerika waardoor het werd gedwongen om Syrië op te dragen zijn leger terug te trekken en tot achtergrond terug te gaan. Chirac hield met succes de situatie op een laag pitje en werd geholpen door de Britten die, waar aan hun traditie, het conflict van achter de schermen van brandstof voorzagen. Het is altijd het beleid geweest van Groot-Brittannië om de V.S. publiekelijk in goed humeur te houden maar van achter de schermen werkend om zijn belangrijke bondgenoot, de Verenigde Staten, te beschimpen! Aldus kon Chirac zich goed staande houden en de V.S. in Libanon confronteren.

3- het conflict tussen Amerika en Frankrijk in Libanon is verdergegaan en beide partijen hebben al de voor hen beschikbare middelen gebruikt. Amerika wil zijn greep over Libanon behouden oals in voorgaande jaren, terwijl Europa, en in het bijzonder Frankrijk en zijn President Chirac, hadden gedroomd om zijn oude kolonisatie van Libanon te herstellen, en ze zagen een kans in de Hariri moordcrisis om het conflict tegen Amerika en zijn bondgenoot Syrië te laten vergroten en zo zijn droom van hegemonie over Libanon te realiseren.

4- dit was de situatie tot begin 2007, specifiek tot de verkiezing van Sarkozy als president van Frankrijk. Sarkozy is gekend voor zijn neiging tot Amerika en zijn politieke neiging is eerder naar de neo-Conservatieven dan naar de Democraten geweest. Hij is gekend om naar de Joden te zijn geneigd aangezien zijn moeder zelf een Joodse is.

5- Sarkozy begon met zijn ambtstermijn als Franse President en spande zich in om het hoofdstuk van Franse vijandigheid jegens Amerika te sluiten wat de stempel van het Franse beleid was in de tijd van Chirac. Hij beschouwde de invasie van de V.S. van Irak als gedane zaak, en zag de behoefte om de situatie te behandelen als dusdanig, eerder dan zich tegen de V.S. te verzetten.

6- het belangrijkste, hij verlichtte het Frans-Amerikaans conflict in Libanon, en vergrote de officiële bezoeken tussen Amerika en Frankrijk.

7- zodoende waren zij op weg naar nauwe samenwerking in Libanon in plaats van te proberen om elkaar in Libanon te elimineren.

8- daarom, kan men zeggen dat Amerika en Frankrijk nu een oplossing zoeken die beide toestaat om zijn rol zo veel mogelijk te spelen en geen manieren zoeken om tegen de belangen van de andere te werken zoals het geval was tijdens het presidentschap van Chirac.

9- het is nu slechts aan de Britten en hun aanhangers in Libanon, wie zouden kunnen proberen problemen te creëren tegen de Frans-Amerikaanse samenwerking om deze neer te slaan.

10- dus, in de tijd van Chirac, was het conflict tussen de V.S. en Frankrijk, welke door Groot-Brittannië van achter de gordijnen van brandstof werd voorzien.

De kernkwestie in het conflict was of Frankrijk uitsluitend Libanon voor zichzelf behield en de V.S. verdrijft, of dat de Fransen falen in Libanon waardoor het volledig onder de Amerikaanse invloed geraakt. Deze situatie zorgde ervoor dat het conflict intens bleef aangezien er geen raakvlak was voor een gecompromitteerde oplossing. Deze intensiteit van (het) conflict werd in de Libanese gebeurtenissen weerspiegeld waarbij elke partij zijn arsenaal volledig probeerde te gebruiken om zijn greep te verzekeren.

Sarkozy verlichtte enerzijds het conflict tussen Amerika en Frankrijk en nu delen zij de belangen internationaal tussen hen op naar gelang de invloed van elk van hen. Deze situatie is in scherp contrast aan de vroegere conflicthouding van slechts Frankrijk tegenover de uitsluiting van de V.S. of vice versa.

Als Amerika en Frankrijk nu dus veilig zijn voor de tussenkomst van Groot-Brittannië in het conflict, waarmee Groot-Brittannië en zijn bondgenoten hen vaak beschaamden, is het toe te schrijven aan hun bereidheid tot compromissen en samenwerking met elkaar in Libanon.

Wat betreft het tweede deel van de vraag over het dreigende eind aan het Frans-Amerikaanse conflict, dit is niet is niet het geval, en als het als dusdanig schijnt te zijn, dan is dit slechts een tijdelijke fase en het zal niet langer dan een korte termijn duren. De reden is dat de arrogantie en de zelfgenoegzaamheid van Amerika het niet zullen toestaan om de buit te delen met anderen, en dit zal in een vernieuwde strijd resulteren.

Amerika heeft deze situatie geaccepteerd om de eenvoudige reden dat het reeds in problemen verkeert in Irak, in problemen is, in Irak, Afghanistan en elders, maar als dit niet het geval was, zou het niet overeengekomen zijn de buit te delen met Sarkozy, maar zou hem afgewezen hebben zoals de praktijk is met dergelijke landen.

De laatste vraag over de mogelijkheid dat de aangelegenheden richting een consensus gaan, het is een correcte waarneming zodanig dat Amerika en Frankrijk zich bewust zijn van de plannen van Groot-Brittannië. We weten dat Groot-Brittannië vrij bekwaam is in dergelijke kwesties en mensen en middelen in Libanon heeft zoals Amerika en Frankrijk (deze) hebben.

11- De conclusie:

Het Frans-Amerikaanse conflict in Libanon dat tijdens de Chirac periode intens was, is nu in een mate gezakt en de oplossing is een compromis dat hun belangen in verhouding tot hun globale invloed kan bewaren.

Het is slechts om de plannen van Groot-Brittannië en haar bondgenoten verijdelen, dat de V.S. en Frankrijk tot een gecompromitteerd bestand zijn gekomen en dit wordt duidelijk weerspiegeld in de toestand ter plaatse in Libanon. Hoewel de capaciteit van Groot-Brittannië om het conflict tussen Amerika en Frankrijk te intensifiëren beperkt is, zou het niettemin niet moeten worden onderschat en in acht moet worden genomen.

5 Djoemad al Awwal 1428 h

9 mei 2008 m

Bron: http://www.hizb-ut-tahrir.info/arabic/index.php/HTAmeer/QAsingle/2908