In de nasleep van de gebeurtenissen in Parijs is Islam wederom niet bespaard gebleven van lafhartige aanvallen. Sommige westerse media en opiniemakers hebben de voorbije dagen uitdrukkelijk gesuggereerd dat Islam een dreiging vormt, terwijl meerdere politici over de hele wereld zich impliciet uitsproken over een Islamprobleem. De “Israëlische” premier Netanyahu riep zelfs op tot een alliantie om de “radicale Islam” het hoofd te bieden en de westerse beschaving te beschermen.

Diverse Europese overheden zijn eveneens al sinds langere tijd bezig met beleidsplannen om een hervorming van Islam door te voeren. Hiermee wordt beoogd een nieuw begrip van Islam te formuleren dat verzoenbaar zou zijn met de westerse normen en waarden. In Oostenrijk bijvoorbeeld heeft de Minister van Integratie onlangs bekend gemaakt dat zijn regering een nieuwe wet zal invoeren om strenger te kunnen optreden tegen “radicalisering”. In België zijn geluiden te horen over een zogenaamde “Europese Islam”. In Nederland zijn er maatregelen verder aangescherpt en nieuwe maatregelen ingevoerd om het “radicalisme” preventief en repressief te bestrijden. Daarnaast wordt er een Nederlands model van Islam gepromoot zogenaamd “patatje Islam.”

Deze pleidooien voor reformisme zijn al jaren aan de gang, maar kregen tot dusver relatief weinig aandacht op overheidsniveau. De meeste westerse overheden prefereerden namelijk de hantering van een onomwonden assimilatiebeleid om de Moslims te laten opgaan in de samenleving. Seculariseringspogingen waren hierbij vooral kenmerkend door wettelijke beperkingen, in de hoop dat de Islambeleving op termijn vanzelf zou afnemen. Ondanks verwoede pogingen zoals hoofddoekenverboden in sommige landen (België en Frankrijk) en het continue problematiseren van andere Islamitische uitingen, bleef het merendeel van de Moslims standvastig vasthouden aan de Islamitische identiteit. Het assimilatiebeleid ging hiermee aan haar doel voorbij waardoor voorstellen om (nog) meer focus te leggen op het basisbegrip van Islam en deze te wijzigen door het een seculariseringstraject te laten ondergaan, meer gehoor kregen. Dit resulteerde in enkele projecten zoals o.a. de oprichting van imamopleiding, maar ook andere Islamitische opleidingen, diverse kennisinstituten en overkoepelende Moslimorganen die directe lijnen hebben met de overheden.

Maar alleen dit is niet voldoende voor de beleidsmakers. Er wordt daarom zeer naarstig gestreefd om meer Moslims te bereiken door een maatschappelijk breder gerichte aanpak. De aanslag op Charlie Hebdo vormt hierbij een ideale pretext om een hervorming van Islam door te drukken en volledig in te zetten op een “Europese Islam”, het vermeende alternatief voor Moslims in het Westen. Dit verklaart de retorica van de tweedeling in een “radicale” en “gematigde” Islam en de eisen tot distantiëring van het eerste. De overheidsdruk, de opgezette polarisatie (middels Islamofobie) en de opgevoerde mediahetze jegens Islam dienen allemaal om de Moslimgemeenschap onder druk te zetten. Om het discours van een ‘Europese Islam’ enigszins geloofwaardig over te brengen moet ze bovendien van binnenuit de Moslimgemeenschap gepromoot worden. Daarom zal de overheid (trachten) invloedrijke Moslims zoals imams en predikers in te schakelen om het te presenteren als een legitieme hervorming.

Laat het voor elke Moslim duidelijk zijn dat heel dit project berust op niets anders dan misleiding. Het reformisme is gestoeld op het idee dat sommige Koranverzen en Islamitische wetten slechts beperkt gelden voor een specifieke tijd en plaats en dat zij vandaag de dag niet meer toepasbaar zijn Dit heeft geen enkele fundering in de Islamitische bronteksten. Dit denken conformeert zich aan het seculiere gedachtegoed om Islam te verzoenen met de westerse cultuur, haar normen en waarden en de mensenrechten. Het Goddelijke soevereiniteitsprincipe in Islam laat echter geen enkele ruimte voor seculiere wetgeving. Derhalve is een pleidooi voor een “Europese Islam” volstrekt in strijd met de Islamitische ideologie en slechts een hernieuwde poging tot secularisering.

Tot slot

Islam is niet gekomen om zich te conformeren aan de status quo, noch om sommigen naar de mond te praten. Derhalve dienen alle overheidsprojecten waarachter een politieke agenda van assimilatiebeleid schuil gaat geboycot te worden. De gehele Moslimgemeenschap dient zich, met name in deze moeilijke tijden, vast te houden aan haar Islamitische identiteit en deze met trots en wijsheid uit te dragen, zoals onze geliefde Profeet (saw) dit ons heeft geleerd en hier geen millimeter van af te wijken.