Onlangs is het huwelijk volgens de Islamitische voorschriften in Nederland wederom ter sprake gekomen door o.a. PvdA en VVD naar aanleiding van een interview van Fawaz Jneid. Huwelijken volgens de Islamitische sjari’a zijn volgens de Nederlandse wet verboden voordat men eerst volgens de Nederlandse wet trouwt. De verschillende argumenten achter dit verbod zijn erg kortzichtig en simplistisch. De Nederlandse politici stellen namelijk dat huwelijken volgens de sjari’a de vrouw onderdrukt en haar levenslang gevangen houdt in de greep van de man. Het beeld dat geschetst wordt voor de Nederlandse bevolking is dat het Islamitisch huwelijk gelijk staat aan barbarisme en vrouwenonderdrukking. De beleidsmakers en opinieleiders stellen daarom dat een ‘sjariahuwelijk’ voor de Nederlandse registratie terecht verboden is en voorkomen moet worden.

Het huwelijk volgens Islam is in feite een religieuze overeenkomst tussen individuen waar nu geen ruimte aan geboden wordt. Ondanks het feit dat het Westen claimt dat hun seculiere staat neutraal is en ruimte biedt voor alle religies om vreedzaam samen te leven. De argumentatie dat vrouwen volgens het Islamitisch huwelijk geen rechten heeft, is totaal verstoten van enig bewijsvoering. Islam heeft uiteengezette en gedetailleerde richtlijnen vastgelegd die de vrouw en haar positie voor, tijdens en zelfs na het huwelijk op de beste wijze beschermt.

Bovendien is de argumentatie achter het verbieden van Islamitische huwelijken een uiterst dubbelzinnige vertoning van de politici en beleidsmakers in Nederland. Men claimt namelijk dit verbod in te voeren ter bescherming van de moslimvrouw terwijl dezelfde politici de Moslima willen verbieden om een hoofddoek of de niqaab te dragen in bepaalde openbare functies en andere aangelegenheden. Het zijn tevens dezelfde politici die een vrouw met de niqaab haar recht op uitkering willen verbieden indien zij weigert haar niqaab af te doen. Dit verbod op Islamitische huwelijken heeft daarom niets te maken met het welzijn of de rechten van de moslima.

Het verbieden en voorkomen van Islamitische huwelijken zijn slechts beleidsmaatregelen om de uitingen van de Islamitische identiteit van de Moslims in Nederland te bemoeilijken. Daarnaast wordt het huwelijk in Islam op zodanige wijze geprofileerd alsof de Nederlandse huwelijksovereenkomst een zegen is en de bevrijding van de moslimvrouw. Terwijl de realiteit laat zien dat juist de Islamitische waarden de moslimvrouw hebben bevrijd van uitbuiting en onrecht en deze maatregel is juist de onderdrukking van de Moslima.