Islamitisch huwelijk ligt opnieuw onder vuur

Jeroen van Wijngaarden van de PVV, excuses de VVD, wil voortaan dat de “imams” die islamitische huwelijken afsluiten alvorens voor de Nederlandse wet getrouwd te zijn, genadeloos afgestraft worden door boetes op te leggen tot 20.500 euro en zelfs celstraffen van 7 maanden bij herhaling. Maar volgens het VVD-kamerlid is dit “geen anti-islamverhaal.” Volgens Van Wijngaarden is dit “pro-vrouw en juist voor moslima’s. Door dit soort huwelijken worden de vrijheden waar hier hard voor geknokt is, weggenomen. Dat mogen we niet toestaan.”

Het pro-moslima verhaal is natuurlijk grote nonsens, want wanneer we dit afzetten tegen de VVD standpunten van de afgelopen tijd, komen we al snel tot de conclusie dat er een onomwonden en agressieve anti-islam campagne gevoerd wordt die zeker niet in het belang is van de moslimgemeenschap. Denk maar aan de wens om imams uit het buitenland te weren; of de superioriteitsdeclaratie bij monde van de Minister van Volksgezondheid, Edith Schippers en Minister van Defensie, Jeanine Hennis, dat de normen en waarden van Islam inferieur zijn aan het seculiere gedachtegoed; of hun tomeloze inzet om islamitische groepen te verbieden; of de uitspraken van Halbe Zijlstra, de fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer om de vluchtelingen die niet overtuigd zijn van de Nederlandse normen en waarden en er “sharia-achtige opvattingen op nahouden”, “meteen weer terug” te sturen; of de uitspraak van nota bene de minister-president Mark Rutte over de Turkse demonstranten: “Lazer zelf op. Ga zelf terug naar Turkije. Pleur op.”

Het opleggen van een hogere strafmaat op islamitische huwelijken, omdat men zich “bekommert” om het lot van de moslima’s, hoort thuis in dit lange lijstje van aanvallen op Islam en de gebruiken van de moslims.

Daarnaast is het in Nederland mogelijk om één of meer liefdesrelaties (polygamie) te hebben zonder enige contractuele basis, dus als vriend en vriendin. Aan dergelijke relaties kunnen geen enkele rechten, plichten en verantwoordelijkheden ontleend worden. Denk maar aan de vele tienermoeders die in de steek gelaten worden of wiens ex-partner wettelijk geen enkele zorg en verantwoordelijkheid hoeft te dragen voor het kind. In geen enkel opzicht genieten zij van de rechten en plichten die vanzelfsprekend wel gelden bij een huwelijk, hetzij in erfenis, echtscheiding, zorg van de kinderen, verdeling van goederen etc…

Als Van Wijngaarden zich echt zorgen maakt om de rechten van de vrouw, wat belet hem om iets te zeggen over deze legitieme vrouwenonderdrukking?

Dit gezegd te hebben, kunnen we niet ontkennen dat er ook probleemgevallen bekend zijn in de moslimgemeenschap, omtrent het huwelijk en echtscheiding. Dit zijn zaken die horen bij het leven en de moslimgemeenschap is daar geen uitzondering op. Het enige verschil is dat de moslimgemeenschap ook in deze kwesties de oplossing zoekt in de Sjari’a en deze probeert zo goed mogelijk na te leven.

Zo schrijft Islam voor dat de enige legitieme samenkomst tussen een man en een vrouw dient te geschieden middels een huwelijkscontract dat conform de Sjari’a is, waaraan tevens rechten en plichten ontleend kunnen worden. Zo heeft bijvoorbeeld de vrouw het recht om middels een Islamitische rechtbank het huwelijkscontract te laten ontbinden of kan na het overlijden van één van de partners de ander aanspraak doen op de erfenis, of bij echtscheiding voogdijrecht opeisen van de kinderen etc…

Dus de benarde situatie waar sommige moslima’s (en moslimmannen) zich vandaag de dag in bevinden, komt niet voort uit het feit dat zij een islamitisch huwelijkscontract hebben afgesloten zoals men doet vermoeden of door de oplossingen die de Sjari’a aandraagt. Het probleem ligt eerder in de onkunde van Nederland in haar omgang met de moslimgemeenschap.

Islam daarentegen geeft in een Islamitische samenleving, de burgers met andere religieuze overtuigingen dan Islam, de ruimte om hun aangelegenheden zoals huwelijk en echtscheiding te regelen volgens hun eigen begrip en traditie. Hiermee erkent Islam andere gebruiken die o.a. gerelateerd zijn aan huwelijkscontracten als legitiem, evenals de rechten en plichten die daarbij horen. Dit is Islam, waar het secularisme nog een puntje aan kan zuigen.