Het regime in Marokko, als ook de overige Arabische regimes, geloven dat het de oplossing is om agressiever en onderdrukkend op te treden. De regering heeft daarom de leiders van de beweging, waaronder Nasser Al Zafzafi, gearresteerd. De protesten namen toe, maar door de wijsheid van hun leiders en deelnemers verwierpen zij sektarisme en separatisme.

Deze bewegingen verkregen een goede reputatie bij het volk in het land zelf, als ook daarbuiten. Hierdoor werd het automatisch verzekerd van steun. Zoals te zien was aan de manifestaties in vele Europese landen, als ook de massa-manifestatie in Rabat op zondag 11 juni 2017, met slogans tegen Al Makhzan m.a.w. het koningshuis.

De dood van Mohsin Fikri was enkel de vonk welke de strijdgeest wederom deed ontbranden in het landelijke gebied, ver weg van de staatscontrole of dit nu in partijverband, via vakbonden of collectivistisch was. Vele Marokkaanse steden volgden hen hierin en gaven uitdrukking aan hun reeds lang bestaande gevoelens van onrechtvaardigheid, armoede, onderdrukking en discriminatie.

In het onderwijs werd een diep dal bereikt, er werd zelfs gezegd dat er een wonder nodig is om het te herstellen. Wat betreft de gezondheidszorg, hierin is sprake van dagelijks lijden. Ook de werkloosheid is verergerd met ontelbare tragedies als gevolg. Het laatste rapport van de Wereldbank bracht op april 2017 in L’Economiste grafieken uit, welke de fragiele economische situatie op alle niveaus bevestigde.

Deze bovengenoemde punten verklaren het lage opkomstpercentage van de recente parlementaire verkiezingen. Het democratisch spel wat gespeeld wordt, is niet langer in staat de mensen te bedriegen en ondertussen bereiken de bewegingen het niveau van de revolutie van 20 februari 2011. Deze revolutie werd in toom gehouden door illusionaire hervormingen en deals die gesloten werden met bepaalde politieke stromingen. Dit dempte echter enkel het effect van de revolutie in de harten van de mensen.

De straatbewegingen in Marokko zijn altijd overweldigender, breder en grootser dan in de Arabische landen, als het gaat om de kwesties van de Oemma en in reactie op de agressie hiertegen. Iedereen herinnert zich dit wanneer men terug denkt aan de agressie van de kruisvaarders tegen Irak en de agressie van de zichzelf toegeëigende Joodse entiteit, tegen de mensen in Palestina. Wat vandaag de dag vereist is, is dat deze bewegingen die ontstaan zijn, als gevolg van de pijn van de mensen en hun beleving wat betreft onderdrukking, voldoet aan de ware Islam en de roep naar separatisme verwerpt.

Dat zij niet gebaseerd zijn op enige verdachtmakingen en welke de grenzen van een vredige strijd niet te buiten gaat. Om zo terug te pakken wat de -door het Westen gesteunde leiders -ons hebben ontnomen; het regeren met Islam. Het regeren met Islam kan enkel middels een staat. Een staat welke zich volledig houdt aan en zich beperkt tot de regels van de Sjaria. Dit is de Khilafa Rasjida (het rechtgeleide Kalifaat) volgens de methode van het profeetschap