Meten met twee maten is de norm

Terwijl het nieuws over het meten met twee maten door Lodewijk Asscher, minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, om de AOW-uitkeringen van Joden in bezet Palestina te verhogen en die van de Marokkanen in (bepaalde delen van) Marokko in te korten, nog volop in de aandacht is, krijgen we nu een andere dubbele moraal voor onze kiezen. De Nederlandse oud-militair Jitse Akse die samen met de Koerdische terreurgroepen YPG en PKK meevocht en ISIS-strijders in Syrië heeft gedood, zal door het Openbaar Ministerie niet worden vervolgd. Dit hadden we natuurlijk al zien aankomen, niet omdat we een glazen bol tot onze beschikking hebben, maar omdat we een accuraat verwachtingspatroon kunnen waarnemen aan de hand van de trend van de voorbijgaande jaren, waar het meten met twee maten zo vaak en zo prominent aanwezig is, dat de eerste vraag die opkomt als volgt luidt: wat is de norm eigenlijk? De maat die Nederland beweert te hanteren, of de maat die Nederland daadwerkelijk uitvoert?

Het meten met twee maten wordt vaak van de hand gewezen, alsof het iets triviaals zou zijn. Ook wordt het te vaak gebagatelliseerd en recht gepraat door er nonchalant mee om te gaan. Een voorbeeld is de laconieke reactie van Asscher om de AOW-uitkeringen van Joden in bezet Palestina te verhogen. Ach, het zou gaan om een enkeling. Terwijl hij weloverwogen en zonder uitzondering, de Marokkaanse ouderen wel benadeelt door hun AOW-uitkering in te korten. Kunt u zich voorstellen wat er gebeurd zou zijn als dit gedaan zou zijn door een minister met een Turkse of Marokkaanse achtergrond?

Wat te denken van het oordeel van het Openbaar Ministerie om een Nederlandse oud-militair niet te vervolgen, ondanks zijn deelname aan een buitenlandse krijgsmacht en deelname aan gewelddadige groepen die zelfs in Nederland op de zwarte lijst van terroristische organisaties staan? Jitse Akse pochte tevens meerdere malen in diverse interviews over zijn rol als sluipschutter bij een Koerdische terreurgroep en dat hij meerdere IS-strijders had doodgeschoten. Ook toen hem werd gevraagd: Mensen doodgeschoten? ,,Eh… ja.” Hoeveel? Dat zeg ik liever niet. Meer dan twee? Eh… ja.” Maar volgens het Openbaar Ministerie was er geen bewijs dat hij iemand gedood zou hebben! Kunt u zich voorstellen wat er gebeurd zou zijn als dit een moslim geweest zou zijn? Die zou verguisd zijn voordat er überhaupt een gerechtelijk onderzoek plaats zou vinden. En zelfs dit zou nog een positieve vooruitblik zijn, want als het aan de Nederlandse premier Mark Rutte ligt, komt er niet eens een gerechtelijk onderzoek. Volgens hem kunnen de Nederlandse “jihadgangers” beter in Irak of Syrië sneuvelen dan dat ze terugkeren naar Nederland.

Het meten met twee maten steekt eveneens de kop op, bij het etnisch profileren bij de politie. De regel is dat iedereen gelijk is, maar burgers met een bepaalde etnische afkomst of huidskleur niet. Die kunnen disproportioneel staande worden gehouden, zonder dat daar een gerechtvaardigde aanleiding voor is. Recente (en bekende) voorbeelden hiervan zijn de staandehoudingen van rapper Typhoon en Feyenoord-doelman Kenneth Vermeer.

Dan heb je discriminatie op de arbeidsmarkt. Ook hier geldt de regel dat iedereen, ongeacht zijn etnische afkomst, huidskleur of geloofsovertuiging, hetzelfde recht heeft om een beroep of functie uit te oefenen zonder gediscrimineerd te worden. Behalve natuurlijk als men van een bepaalde etnische afkomst is, een bepaalde huidskleur of geloofsovertuiging heeft. Dan kan men wel gediscrimineerd worden en zoals de Nederlandse premier Mark Rutte zei: “Ik kan niets doen aan discriminatie op de arbeidsmarkt.”  “…nieuwkomers hebben zich altijd moeten aanpassen, en altijd te maken gehad met vooroordelen en discriminatie. Je moet je invechten.” Zo makkelijk.

En dan heb je het meten met twee maten door de media, inzake kwesties rondom Islam en de Moslims. De voorbeelden hiervan zijn zo bekend en talrijk dat we ze hier niet eens zullen opnoemen.

Tot slot

Het lijkt erop dat het meten met twee maten sterk verankerd is in de mentaliteit van velen en een wijdverspreid fenomeen is in de Nederlandse samenleving. En dat de theoretische beginselen steeds meer plaats maken voor de “nieuwe realiteit”. In hoeverre kunnen we dan nog spreken van het meten met twee maten, als de oorspronkelijke maat naargelang de grillen van mensen steeds meer plaats maakt voor de tweede maat? Wordt de tweede maat dan niet de norm, doordat men is afgeweken van de oorspronkelijke basis? Namelijk dat men is afgeweken van een liberale democratie naar een dictatoriaal apartheidssysteem? Of is de originele maat, de liberale democratie die ooit als basis diende om de samenleving te ordenen, niet meer in staat gebleken om iedereen in te sluiten en dus failliet verklaard?