Migratieakkoord is een slinkse manier om de vluchtelingenstroom naar Europa te stoppen

Gisteren bereikten de 28 EU-lidstaten en Turkije een omstreden akkoord in Brussel over het vluchtelingenvraagstuk. Het gezamenlijke migratieakkoord met Turkije houdt in dat vanaf aanstaande zondag alle illegale vluchtelingen die vanuit Turkije de oversteek wagen naar Griekenland teruggestuurd worden. In ruil zullen de EU-landen voor iedere Syrische vluchteling die wordt teruggestuurd, een andere Syrische vluchteling die in Turkse kampen verblijft, opvangen in Europa. Verenigd op een afschuifakkoord lijkt het dispuut en de onenigheid tussen de EU-lidstaten over de vluchtelingencrisis even naar de achtergrond verdrongen te zijn. Echter, deze eensgezindheid staat niet zozeer symbool voor de kracht van Europa maar voor de radeloosheid en incompetentie om de kwestie op te lossen, maar vooral ook voor haar kapitalistische visie over de mens.

Het kernpunt van het akkoord is het idee dat iedere Syriër, die een illegale oversteek maakt vanuit Turkije naar Griekenland teruggestuurd wordt om vervolgens een andere Syriër de kans te geven om opgevangen te worden in Europa. Wat men feitelijk hiermee zegt is dat geen één vluchteling in de EU opgevangen kan worden, zonder dat eerst een ander zijn leven heeft moeten riskeren om in Europa te geraken. Alleen dan is de vluchteling “welkom.”

Dit betekent ook dat wanneer alles verloopt volgens dit perverse plan en de ontmoedigingsstrategie succesvol blijkt te zijn, op een gegeven moment niemand meer de oversteek zal maken waardoor geen één Syriër die netjes afwacht in de Turkse kampen ooit in aanmerking zal komen. Met andere woorden; het beoogde doel is een totale stop van de vluchtelingenstroom vanuit Turkije naar de EU. In acht nemend dat dit zich in de praktijk anders zal voordoen, is het desalniettemin het idee waarachter de manier van denken schuilgaat dat een uiterst kritische noot verdient.

Ook worden de vluchtelingen, wiens keuzemogelijkheden door de tiran Bashar al-Assad en zijn bondgenoten eerder zijn ontnomen en noodgedwongen huis en haard hebben moeten verlaten, nu door de EU ontnomen door hen de toegang te verbieden. En zij worden verbannen naar de opvangkampen, zonder enig vooruitzicht, in afwachting van een landgenoot die terug wordt gestuurd. Terwijl dezelfde Europese staten met het regime van Bashar al-Assad aan tafel zitten en tezamen het Syrische volk bombarderen en hen uit hun huizen verjagen.

De gehele opzet van het akkoord is dus niets anders dan op een achterbakse wijze de toestroom van vluchtelingen naar Europa tegen te houden. Het VN-vluchtelingenverdrag dat ‘collectieve uitzettingen’ verbiedt is slechts een regeltje dat met alle gemak omzeild wordt door de schijn op te houden dat iedere vluchteling een ‘individuele behandeling’ zal krijgen. Dus komt men met het voorstel om massaal ‘individuele behandelingen’ af te handelen.

Eveneens zijn de zogenaamde tegenprestaties van de EU aan Turkije om zonder visum naar Europa te reizen en de onderhandelingen over toetreding van Turkije tot de EU gebakken lucht en geheel in lijn met de eeuwenoude strategie van de EU ten aanzien van Turkije. Zelfs als Turkije voldoet aan alle 72 voorwaarden die de EU haar oplegt, zelfs dan zal een zeer beperkte toepassing hiervan mogelijk zijn.

Dit gezegd te hebben, is dit geenszins een pleidooi voor de opvang van vluchtelingen door Europa. Het is meer een kritiek op haar oneerlijke claim, de ultieme hoeder te zijn van “de universele rechten van de mens’’. Terwijl de werkelijkheid aantoont  -en dit akkoord- dat zij verstoten is van iedere menselijkheid en waardigheid en zij hiermee haar claim op beschaving verliest.

Het is beter dat de vluchtelingen opgevangen worden in de omringende Moslimlanden, mits Europa ook haar tentakels wegtrekt uit deze landen.